Vulkanen, zeeschildpadden en de laatste maand...
Door: Hera
27 Maart 2010 | Indonesië, Mataram
Ubud - Lovina 97km
Lovina - Munduk 34km
Munduk - Ubud 87km
Ubud - Padangbai 41km
Padangbai - Lembar BOOT
Lembar - Mataram 28km
Mataram - Gili Meno 35km
Gili Meno - Mataram BOOT-bus
Lombok, daar ben ik dan. In de wijk heb ik al gewoond, Lombok in Utrecht, en dan nu op het eiland.
Maar voor ik hier kwam heb ik eerst op Bali nog het nodige bloed, zweet en tranen moeten vergieten. Nou ja, vooral zweet... Maar het voelde als elke van deze drie.
De dag van Ubud naar Lovina begon met een 30km lange klim, non-stop, naar de 'top' van de vulkaan Mount Batus. Nou ja, eigenlijk de top naast de top/krater van de vulkaan. Het was een geleidelijke klim en na zo'n 24km kwam ik op de rim van de berg en had ik een bewolkt, maar mooi, uitzicht op de vulkaan en het kratermeer. Tijd voor lunch, dacht ik.. En daarmee besloten de goden blijkbaar 'tijd voor afkoeling'. Ik zat net binnen en het viel ineens met BAKKEN uit de lucht. Stortregen.. en dat twee uur lang. Toen het eindelijk minder werd besloot ik weer op de fiets te klimmen. Ik had nog zo'n 6km te gaan naar de werkelijke top en daarna een afdaling van zo'n 35km, naar de noord-kust van het eiland en nog 25km langs die kust. Door de regen klom en klom ik verder, langzaamaan de wolken in. LETTERLIJK! Om mij heen werd het wit, compleet. Ik had gelukkig de week daarvoor mij lichten gefixt. Op het de top van deze berg was het het stoppen niet waard, want het zicht was niet meer dan enkele meters, laat staan dat ik de krater (want ik was hoger dan de vulkaan op dat moment) kon bekijken. Door de regen ben ik voorzichtig afgedaald. Langzaamaan werd de regen minder en na bijna anderhalf uur lekker dalen kwam ik aan de kust weer terug in de brandende zon.
Lovina viel tegen. Maar ik heb mijn benen er toch maar een dag rust gegeven. Ondanks dat waren de twee daarop volgende fietsdagen zwaar, loodzwaar. De bergen waren steil, TE steil, en mijn lijf was moe, TE moe. Beide dagen heb ik 10km achterop een pick-up doorgebracht van sympathieke Balinesen. Het landschap was oogverblindend mooi! Wie ooit Bali gaat fietsen. Probeer niet vanaf de noordkant de bergen in te fietsen. Het is ondoenlijk. Zelfs lopend, mijn fiets omhoog duwend, lukte het me amper. Stapje voor stapje met brandende armen en kuiten. Ik weet nu was verzuren is....
Daarna een korte dag naar Padangbai. Wederom viel de sfeer van het stadje een beetje tegen. Maar, er werd mij een 'geheim' strandje getipt.. Ik moest er een berg voor over klimmen, die meer leek op een vuilstort, maar, toen ik daar overheen was, lag daar het tropischte, schattigste strandje wat ik OOIT heb gezien. Klein, wit strand, tussen de rotsen, met een paar houten eetstalletjes. De azuurblauwe zee had hogere golven dan ik ooit eerder gezien heb. Toen ik aankwam waren ze TE hoog om (zeker onervaren) in te gaan. Later, toen ze wat gekalmeerd waren, heb ik het er (na instructies van een ervaren 'oceanswimmer' vrouw) op gewaagd. En het was FANTASTISCH! Waar ik dacht dat ik schrik zou hebben, voor de kracht van die golven, voelde ik me 'als een vis in het water'. Je moet even leren wanneer 'you can make it, and when you can't make it', wanneer je met de golf mee kunt, er op, wanneer je er doorheen moet en wanneer je moet duiken om niet mee op het strand gegooid te worden. Ik kijk er naar uit om morgen in Padangbai terug te zijn en nog een middag in die enorme golven door te kunnen brengen, afgewisseld met een stukje lezen onder het genot van een kokosnoot met een rietje erin! Hihi.
Na Padangbai ben ik overgestoken naar Lombok en daar, via de hoofdstad Mataram, naar de haven voor de Gili-eilanden gereden. Ik had daar de keuze tussen 3 eilanden en ik heb het feest-eiland en het 'gemiddelde' eiland geskipt en ben voor het kleintje in het midden gegaan. Het 'rustigste'. En klein was het, je kon het in een uur helemaal rondlopen. Ik heb 2 hele dagen op mijn eigen 'vlonder' met kussens en een dakje, bij een restaurantje doorgebracht. Met een boek, mijn dagboeken, mijn theaterschrijven, mijn luisterboek. En, een aantal keren gesnorkelt EN daarbij, behalve prachtige vissen en koraal, zeeschildpadden gezien! Wat is dat kicken zeg. Zo'n grote schildpad die een paar meter verderop lekker voorbij 'zweeft'.
Vandaag terug in Mataram en morgen dus Padangbai, dan Ubud en dan... een paar vluchten en dan zit ik in Nepal. De raderen draaien.. op volle toeren, over hoe ik mijn laatste maand daar invulling ga gegeven. Met name de trekking. Het ziet er naar uit dat het 16 dagen trekken wordt. OF de Gokyo en Everest Basecamp OF de Annapurna circuittrek. Wat het ook wordt, ik ben 'very excited'!!! Om eindelijk die reuzen te zien EN te bewandelen, waar het voor mij allemaal een beetje mee begonnen is of die voor mij de doorslag gaven om op deze reis te gaan. En daar mag ik nog een hele maand doorbrengen!
De volgende weblog zal vanuit de Himalaya komen!
Tot dan, tot daar...
veel liefs een moe maar (bijna) voldane fietser,
Hera
Lovina - Munduk 34km
Munduk - Ubud 87km
Ubud - Padangbai 41km
Padangbai - Lembar BOOT
Lembar - Mataram 28km
Mataram - Gili Meno 35km
Gili Meno - Mataram BOOT-bus
Lombok, daar ben ik dan. In de wijk heb ik al gewoond, Lombok in Utrecht, en dan nu op het eiland.
Maar voor ik hier kwam heb ik eerst op Bali nog het nodige bloed, zweet en tranen moeten vergieten. Nou ja, vooral zweet... Maar het voelde als elke van deze drie.
De dag van Ubud naar Lovina begon met een 30km lange klim, non-stop, naar de 'top' van de vulkaan Mount Batus. Nou ja, eigenlijk de top naast de top/krater van de vulkaan. Het was een geleidelijke klim en na zo'n 24km kwam ik op de rim van de berg en had ik een bewolkt, maar mooi, uitzicht op de vulkaan en het kratermeer. Tijd voor lunch, dacht ik.. En daarmee besloten de goden blijkbaar 'tijd voor afkoeling'. Ik zat net binnen en het viel ineens met BAKKEN uit de lucht. Stortregen.. en dat twee uur lang. Toen het eindelijk minder werd besloot ik weer op de fiets te klimmen. Ik had nog zo'n 6km te gaan naar de werkelijke top en daarna een afdaling van zo'n 35km, naar de noord-kust van het eiland en nog 25km langs die kust. Door de regen klom en klom ik verder, langzaamaan de wolken in. LETTERLIJK! Om mij heen werd het wit, compleet. Ik had gelukkig de week daarvoor mij lichten gefixt. Op het de top van deze berg was het het stoppen niet waard, want het zicht was niet meer dan enkele meters, laat staan dat ik de krater (want ik was hoger dan de vulkaan op dat moment) kon bekijken. Door de regen ben ik voorzichtig afgedaald. Langzaamaan werd de regen minder en na bijna anderhalf uur lekker dalen kwam ik aan de kust weer terug in de brandende zon.
Lovina viel tegen. Maar ik heb mijn benen er toch maar een dag rust gegeven. Ondanks dat waren de twee daarop volgende fietsdagen zwaar, loodzwaar. De bergen waren steil, TE steil, en mijn lijf was moe, TE moe. Beide dagen heb ik 10km achterop een pick-up doorgebracht van sympathieke Balinesen. Het landschap was oogverblindend mooi! Wie ooit Bali gaat fietsen. Probeer niet vanaf de noordkant de bergen in te fietsen. Het is ondoenlijk. Zelfs lopend, mijn fiets omhoog duwend, lukte het me amper. Stapje voor stapje met brandende armen en kuiten. Ik weet nu was verzuren is....
Daarna een korte dag naar Padangbai. Wederom viel de sfeer van het stadje een beetje tegen. Maar, er werd mij een 'geheim' strandje getipt.. Ik moest er een berg voor over klimmen, die meer leek op een vuilstort, maar, toen ik daar overheen was, lag daar het tropischte, schattigste strandje wat ik OOIT heb gezien. Klein, wit strand, tussen de rotsen, met een paar houten eetstalletjes. De azuurblauwe zee had hogere golven dan ik ooit eerder gezien heb. Toen ik aankwam waren ze TE hoog om (zeker onervaren) in te gaan. Later, toen ze wat gekalmeerd waren, heb ik het er (na instructies van een ervaren 'oceanswimmer' vrouw) op gewaagd. En het was FANTASTISCH! Waar ik dacht dat ik schrik zou hebben, voor de kracht van die golven, voelde ik me 'als een vis in het water'. Je moet even leren wanneer 'you can make it, and when you can't make it', wanneer je met de golf mee kunt, er op, wanneer je er doorheen moet en wanneer je moet duiken om niet mee op het strand gegooid te worden. Ik kijk er naar uit om morgen in Padangbai terug te zijn en nog een middag in die enorme golven door te kunnen brengen, afgewisseld met een stukje lezen onder het genot van een kokosnoot met een rietje erin! Hihi.
Na Padangbai ben ik overgestoken naar Lombok en daar, via de hoofdstad Mataram, naar de haven voor de Gili-eilanden gereden. Ik had daar de keuze tussen 3 eilanden en ik heb het feest-eiland en het 'gemiddelde' eiland geskipt en ben voor het kleintje in het midden gegaan. Het 'rustigste'. En klein was het, je kon het in een uur helemaal rondlopen. Ik heb 2 hele dagen op mijn eigen 'vlonder' met kussens en een dakje, bij een restaurantje doorgebracht. Met een boek, mijn dagboeken, mijn theaterschrijven, mijn luisterboek. En, een aantal keren gesnorkelt EN daarbij, behalve prachtige vissen en koraal, zeeschildpadden gezien! Wat is dat kicken zeg. Zo'n grote schildpad die een paar meter verderop lekker voorbij 'zweeft'.
Vandaag terug in Mataram en morgen dus Padangbai, dan Ubud en dan... een paar vluchten en dan zit ik in Nepal. De raderen draaien.. op volle toeren, over hoe ik mijn laatste maand daar invulling ga gegeven. Met name de trekking. Het ziet er naar uit dat het 16 dagen trekken wordt. OF de Gokyo en Everest Basecamp OF de Annapurna circuittrek. Wat het ook wordt, ik ben 'very excited'!!! Om eindelijk die reuzen te zien EN te bewandelen, waar het voor mij allemaal een beetje mee begonnen is of die voor mij de doorslag gaven om op deze reis te gaan. En daar mag ik nog een hele maand doorbrengen!
De volgende weblog zal vanuit de Himalaya komen!
Tot dan, tot daar...
veel liefs een moe maar (bijna) voldane fietser,
Hera
-
27 Maart 2010 - 09:38
Papa:
prachtig daar maar enorm zwaar te fietsen asjij daar nu nog zo n moeite mee hebt dat zwemmen in die golven lijkt mij ook mooi om te doennu nog de hoogste ter wereld zien en belopen dan zien wij je weer terug groeten kus papa -
27 Maart 2010 - 09:54
Jaap Reedijk:
Ik blijf het bijzonder vinden wat je doet. Ken je alleen maar (grotendeels) zwart wit voor de microfoon maar dit is een hele andere Hera. Hoor je nog zeggen " Joh, ga je mee fietsen....?" Knap hoor. Nog effe. grt van Jaap -
27 Maart 2010 - 10:45
Piet:
Hoi Hera,
Wat een avontuur die reis van jou. Afzien maar daarna genieten, dat is kicken van het zuiverste soort. Ik ben mijn nieuwe reis al een beetje aan het voorbereiden maar dat hoor je later wel. Leef en geniet nu maar van al die momenten. Straks komen die allemaal nog wel een paar keer terug.
Warme groeten,
piet -
27 Maart 2010 - 11:13
Mia:
Hee Haartje,
poedel je nog maar eens lekker schoon daar in de golven van Padangbai,
straks is het hooguit een
poetsbeurt met eeuwige sneeuw, brrrrrrrrr....
Dikke knuffel van je Mammie -
28 Maart 2010 - 20:17
Richard:
Jaaaaa, Bali is mooi! Maar in mijn herinnering is het een tamelijk vlak eiland... dat klopt dus van geen kanten! -
31 Maart 2010 - 20:08
Karen:
Leuk zeg die onder-water-foto's :) ! Heel veel plezier gewenst in Nepal, dat je nu pas je eerste lekke band hebt moeten plakken (wederom: een heldin!) is vast een goed teken ;)
groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
