Relaxen op een eiland en bussen door Cambodja

Pakse - Champasak 38km
Champasak - Wat Phu 22km
Champasak - Don Khong 104km
Don Khong - Don Det (per boot)
Don Det - Stung Treng 87km
Stung Treng - Kratie (per bus)

Het land wordt vlakker, en ik heb de wind (veelal) in de rug. De 38km van Pakse naar Champasak stelt al niets meer voor. Voor Champasak moest ik de Mekong over. Heen, op een 'grote' pont, terug, op een klein 'fietspontje'. De tempel 'Wat Phu' was aardig, maar niet heel bijzonder. Het mooiste was eigenlijk het uitzicht dat je had als je er boven op stond. Dat was prachtig.

Na het passeren van Don Khong (het grootste van de '4000' eilanden), twee dagen doorgebracht op Don Det. Don Det, een klein eilandje dat voornamelijk bestaat uit guesthousen en eettentjes en slechts een aantal locals die niet in de 'toeristische sector' werken. Het 'feestgehalte' veel erg mee. Ook hier was het (zoals in de rest van Laos) na 9en (haast) overal donker en stil. Heerlijk om hier 2 dagen te relaxen en wat over het eiland te dolen.

En OVERAL blijf ik fietsers tegenkomen! En veel Nederlanders... ongelofelijk. Veelal stellen van in de 40 of 50 en af en toe een man alleen. Stuk voor stuk luisteren ze vol verbazing en bewondering naar mijn plannen en het feit dat ik alleen onderweg ben roept veel grote ogen op.

Dan, na Don Det, en nog een aantal prachtige watervallen... de grens over! Om 6 uur stapte ik op een prive-bootje naar het vaste land. Wederom een dirtroad, terug naar de geasfalteerde weg. De grensovergang verloopt verbazingwekkend soepel. Geen probleem om het visum aan de grens te verkrijgen.
Over Cambodja al meerdere verhalen gehoord. De mensen zouden qua karakter tussen de Vietnamezen en de Lao in zitten. Arm. Jong, vanwege de enorme hoeveelheid Cambodjanen die zijn omgekomen in de tijd dat de Khmer Rouge het land terroriseerde. Beter op je spullen letten (vooral in Phnom Penh)...
De eerste dag ben ik niet anders dan overal hartelijk ontvangen. Enthousiasme van de dorpelingen aan de kant van de weg, zowel volwassenen als kinderen. 4 fietsers tegengekomen. Een stel en 2 mannen alleen. Waaronder 1 Fransman (in een bolletjestrui) die 3 maanden onderweg was op een racefiets met als enige bagage een rugzakje op zijn stuur gebonden. Hij was net zo verbaasd over mijn bepakking, als ik over de zijne. De natuur waar ik door fietste deed me direct denken aan de Kampinaheide, gemengt met een vleugje woestijn.

In Stung Treng haalde ik 4 backpackers in, die door een chagerijnige buschauffeur 2,5km buiten het stadje waren afgezet. Toen ik in het guesthouse vertelde dat ze onderweg waren, is de eigenaar (totaal verbaasd over de chauffeur) direct in zijn auto gestapt om ze op te pikken. Niet anders dan hartelijkheid te nu toe!
Met dit clubje bij elkaar geraapte backpackers (ze waren allemaal alleen onderweg geweest in India toen ze elkaar ontmoeten en samen verder zijn gaan reizen), was het zodanig gezellig dat we uiteindelijk haast heel de nacht hebben doorgehouden onder de volle maan op het dakterras (mede omdat ik niet naar beneden durfde omdat het guesthouse bij nacht bleek te WEMELEN van de enorme ratten!!!). En zo besloot ik om vandaag NIET de 144km door de verdorde kampinaheide te fietsen, maar om 2 uurtjes te proeven van het leven van een backpacker. En zo heb ik vanmorgen samen met hen de bus genomen. Ik hoefde maar 2 uur.. zij 10!
Het voelde erg dubbel, om in die bus te zitten. Ik was blij dat ik niet hoefde te fietsen, want ik was veel te moe. Maar ik had het gevoel dat ik een heel stuk land oversloeg. En dat onder het genot van een knoerhard staande (superflauwe) Cambodjaanse comedy op de tv in de bus (en dat 10 uur, voor hen!). Leuk om het geproeft te hebben. En ook begrijpelijk dat er geregeld backpackers mij benijden om mijn manier van reizen.

Vandaag wederom lekker relaxen en morgen een poging om de zeldzame Irrawadydolfijn te spotten! Daarna een dikke 100km langs de oever van de Mekong naar Kompong Cham.
Ik blijf nu steeds mensen tegenkomen die ik al eerder heb gezien, en dat is erg leuk. Ik heb zowaar een vriendenkring opgebouwd in Zuid-oost Azie! Mede daardoor, denk ik, ben ik HELEMAAL terug.. Niet in NL, maar wel 'thuis'. Thuis in, in mijn eentje op de fiets zitten en in mijn eentje genieten, zoals ik wist (maar even vergeten was) dat ik dat kan en graag doe! Ik voel me als een vis in het water (van de Mekong).

Dus, veel liefs van een gelukkige wereldfietster in het verre Cambodja,

Hera