Relaxen op een eiland en bussen door Cambodja
Door: Hera
02 December 2009 | Cambodja, Kratié
Pakse - Champasak 38km
Champasak - Wat Phu 22km
Champasak - Don Khong 104km
Don Khong - Don Det (per boot)
Don Det - Stung Treng 87km
Stung Treng - Kratie (per bus)
Het land wordt vlakker, en ik heb de wind (veelal) in de rug. De 38km van Pakse naar Champasak stelt al niets meer voor. Voor Champasak moest ik de Mekong over. Heen, op een 'grote' pont, terug, op een klein 'fietspontje'. De tempel 'Wat Phu' was aardig, maar niet heel bijzonder. Het mooiste was eigenlijk het uitzicht dat je had als je er boven op stond. Dat was prachtig.
Na het passeren van Don Khong (het grootste van de '4000' eilanden), twee dagen doorgebracht op Don Det. Don Det, een klein eilandje dat voornamelijk bestaat uit guesthousen en eettentjes en slechts een aantal locals die niet in de 'toeristische sector' werken. Het 'feestgehalte' veel erg mee. Ook hier was het (zoals in de rest van Laos) na 9en (haast) overal donker en stil. Heerlijk om hier 2 dagen te relaxen en wat over het eiland te dolen.
En OVERAL blijf ik fietsers tegenkomen! En veel Nederlanders... ongelofelijk. Veelal stellen van in de 40 of 50 en af en toe een man alleen. Stuk voor stuk luisteren ze vol verbazing en bewondering naar mijn plannen en het feit dat ik alleen onderweg ben roept veel grote ogen op.
Dan, na Don Det, en nog een aantal prachtige watervallen... de grens over! Om 6 uur stapte ik op een prive-bootje naar het vaste land. Wederom een dirtroad, terug naar de geasfalteerde weg. De grensovergang verloopt verbazingwekkend soepel. Geen probleem om het visum aan de grens te verkrijgen.
Over Cambodja al meerdere verhalen gehoord. De mensen zouden qua karakter tussen de Vietnamezen en de Lao in zitten. Arm. Jong, vanwege de enorme hoeveelheid Cambodjanen die zijn omgekomen in de tijd dat de Khmer Rouge het land terroriseerde. Beter op je spullen letten (vooral in Phnom Penh)...
De eerste dag ben ik niet anders dan overal hartelijk ontvangen. Enthousiasme van de dorpelingen aan de kant van de weg, zowel volwassenen als kinderen. 4 fietsers tegengekomen. Een stel en 2 mannen alleen. Waaronder 1 Fransman (in een bolletjestrui) die 3 maanden onderweg was op een racefiets met als enige bagage een rugzakje op zijn stuur gebonden. Hij was net zo verbaasd over mijn bepakking, als ik over de zijne. De natuur waar ik door fietste deed me direct denken aan de Kampinaheide, gemengt met een vleugje woestijn.
In Stung Treng haalde ik 4 backpackers in, die door een chagerijnige buschauffeur 2,5km buiten het stadje waren afgezet. Toen ik in het guesthouse vertelde dat ze onderweg waren, is de eigenaar (totaal verbaasd over de chauffeur) direct in zijn auto gestapt om ze op te pikken. Niet anders dan hartelijkheid te nu toe!
Met dit clubje bij elkaar geraapte backpackers (ze waren allemaal alleen onderweg geweest in India toen ze elkaar ontmoeten en samen verder zijn gaan reizen), was het zodanig gezellig dat we uiteindelijk haast heel de nacht hebben doorgehouden onder de volle maan op het dakterras (mede omdat ik niet naar beneden durfde omdat het guesthouse bij nacht bleek te WEMELEN van de enorme ratten!!!). En zo besloot ik om vandaag NIET de 144km door de verdorde kampinaheide te fietsen, maar om 2 uurtjes te proeven van het leven van een backpacker. En zo heb ik vanmorgen samen met hen de bus genomen. Ik hoefde maar 2 uur.. zij 10!
Het voelde erg dubbel, om in die bus te zitten. Ik was blij dat ik niet hoefde te fietsen, want ik was veel te moe. Maar ik had het gevoel dat ik een heel stuk land oversloeg. En dat onder het genot van een knoerhard staande (superflauwe) Cambodjaanse comedy op de tv in de bus (en dat 10 uur, voor hen!). Leuk om het geproeft te hebben. En ook begrijpelijk dat er geregeld backpackers mij benijden om mijn manier van reizen.
Vandaag wederom lekker relaxen en morgen een poging om de zeldzame Irrawadydolfijn te spotten! Daarna een dikke 100km langs de oever van de Mekong naar Kompong Cham.
Ik blijf nu steeds mensen tegenkomen die ik al eerder heb gezien, en dat is erg leuk. Ik heb zowaar een vriendenkring opgebouwd in Zuid-oost Azie! Mede daardoor, denk ik, ben ik HELEMAAL terug.. Niet in NL, maar wel 'thuis'. Thuis in, in mijn eentje op de fiets zitten en in mijn eentje genieten, zoals ik wist (maar even vergeten was) dat ik dat kan en graag doe! Ik voel me als een vis in het water (van de Mekong).
Dus, veel liefs van een gelukkige wereldfietster in het verre Cambodja,
Hera
Champasak - Wat Phu 22km
Champasak - Don Khong 104km
Don Khong - Don Det (per boot)
Don Det - Stung Treng 87km
Stung Treng - Kratie (per bus)
Het land wordt vlakker, en ik heb de wind (veelal) in de rug. De 38km van Pakse naar Champasak stelt al niets meer voor. Voor Champasak moest ik de Mekong over. Heen, op een 'grote' pont, terug, op een klein 'fietspontje'. De tempel 'Wat Phu' was aardig, maar niet heel bijzonder. Het mooiste was eigenlijk het uitzicht dat je had als je er boven op stond. Dat was prachtig.
Na het passeren van Don Khong (het grootste van de '4000' eilanden), twee dagen doorgebracht op Don Det. Don Det, een klein eilandje dat voornamelijk bestaat uit guesthousen en eettentjes en slechts een aantal locals die niet in de 'toeristische sector' werken. Het 'feestgehalte' veel erg mee. Ook hier was het (zoals in de rest van Laos) na 9en (haast) overal donker en stil. Heerlijk om hier 2 dagen te relaxen en wat over het eiland te dolen.
En OVERAL blijf ik fietsers tegenkomen! En veel Nederlanders... ongelofelijk. Veelal stellen van in de 40 of 50 en af en toe een man alleen. Stuk voor stuk luisteren ze vol verbazing en bewondering naar mijn plannen en het feit dat ik alleen onderweg ben roept veel grote ogen op.
Dan, na Don Det, en nog een aantal prachtige watervallen... de grens over! Om 6 uur stapte ik op een prive-bootje naar het vaste land. Wederom een dirtroad, terug naar de geasfalteerde weg. De grensovergang verloopt verbazingwekkend soepel. Geen probleem om het visum aan de grens te verkrijgen.
Over Cambodja al meerdere verhalen gehoord. De mensen zouden qua karakter tussen de Vietnamezen en de Lao in zitten. Arm. Jong, vanwege de enorme hoeveelheid Cambodjanen die zijn omgekomen in de tijd dat de Khmer Rouge het land terroriseerde. Beter op je spullen letten (vooral in Phnom Penh)...
De eerste dag ben ik niet anders dan overal hartelijk ontvangen. Enthousiasme van de dorpelingen aan de kant van de weg, zowel volwassenen als kinderen. 4 fietsers tegengekomen. Een stel en 2 mannen alleen. Waaronder 1 Fransman (in een bolletjestrui) die 3 maanden onderweg was op een racefiets met als enige bagage een rugzakje op zijn stuur gebonden. Hij was net zo verbaasd over mijn bepakking, als ik over de zijne. De natuur waar ik door fietste deed me direct denken aan de Kampinaheide, gemengt met een vleugje woestijn.
In Stung Treng haalde ik 4 backpackers in, die door een chagerijnige buschauffeur 2,5km buiten het stadje waren afgezet. Toen ik in het guesthouse vertelde dat ze onderweg waren, is de eigenaar (totaal verbaasd over de chauffeur) direct in zijn auto gestapt om ze op te pikken. Niet anders dan hartelijkheid te nu toe!
Met dit clubje bij elkaar geraapte backpackers (ze waren allemaal alleen onderweg geweest in India toen ze elkaar ontmoeten en samen verder zijn gaan reizen), was het zodanig gezellig dat we uiteindelijk haast heel de nacht hebben doorgehouden onder de volle maan op het dakterras (mede omdat ik niet naar beneden durfde omdat het guesthouse bij nacht bleek te WEMELEN van de enorme ratten!!!). En zo besloot ik om vandaag NIET de 144km door de verdorde kampinaheide te fietsen, maar om 2 uurtjes te proeven van het leven van een backpacker. En zo heb ik vanmorgen samen met hen de bus genomen. Ik hoefde maar 2 uur.. zij 10!
Het voelde erg dubbel, om in die bus te zitten. Ik was blij dat ik niet hoefde te fietsen, want ik was veel te moe. Maar ik had het gevoel dat ik een heel stuk land oversloeg. En dat onder het genot van een knoerhard staande (superflauwe) Cambodjaanse comedy op de tv in de bus (en dat 10 uur, voor hen!). Leuk om het geproeft te hebben. En ook begrijpelijk dat er geregeld backpackers mij benijden om mijn manier van reizen.
Vandaag wederom lekker relaxen en morgen een poging om de zeldzame Irrawadydolfijn te spotten! Daarna een dikke 100km langs de oever van de Mekong naar Kompong Cham.
Ik blijf nu steeds mensen tegenkomen die ik al eerder heb gezien, en dat is erg leuk. Ik heb zowaar een vriendenkring opgebouwd in Zuid-oost Azie! Mede daardoor, denk ik, ben ik HELEMAAL terug.. Niet in NL, maar wel 'thuis'. Thuis in, in mijn eentje op de fiets zitten en in mijn eentje genieten, zoals ik wist (maar even vergeten was) dat ik dat kan en graag doe! Ik voel me als een vis in het water (van de Mekong).
Dus, veel liefs van een gelukkige wereldfietster in het verre Cambodja,
Hera
-
02 December 2009 - 10:29
Papa:
mooi verhaal hera,het gaat goed zo.en een stuk met de bus,er is nog genoeg te fietsen. ben blij dat ik weer eens wat van je lees. hier sai herfst weer, de laatste maand zal niet opschieten. hou jij het daar zo, dan is het goed . papa -
02 December 2009 - 10:44
Rob Snepvangers:
Hera,
Wat mooi om je avonturen te lezen. Een droom achterna gaan is niet iets dat zomaar iedereen durft, jij wel. Super! Ben trots op je.
Groetjes uit Bergen op Zoom,
Rob -
02 December 2009 - 11:37
Mia:
Fijn Hera, zoveel betrokken engelen van mensen om je heen in een land waar nog maar zo recent (want wat zijn 30 jaren) zo ontzettend veel leed en verdriet geleden is.
Lieve dappere duif, deel je vrede en liefde met de Cambodjanen
je heen. Heel veel liefs van je MamaMia -
02 December 2009 - 13:59
Koen:
Onversaagbaar!! -
02 December 2009 - 15:20
Hera:
Hoi Hera,
Wat fijn om te lezen dat het je zo goed gaat!!!
Groeten, Yvonne. -
02 December 2009 - 16:24
Marco:
Hera! Goed om te lezen dat je 't zo naar je zin hebt daar! Nu krijg ik stiekem toch weer zin om een stukje mee te komen fietsen. oh wacht, dat laatste woord gooit roet in het eten haha.. want zoveel fietsen als dat jij doet..pfffff.... dat trek ik niet vrees ik. Ben meer een lamme backpacker :-) anyway; weet je al waar zit je tussen 18 jan en 11 feb?
groetjes en have fun!
-
03 December 2009 - 09:16
Madeleine:
Hee Hera,
het gevoel dat je beschrijft in de laatste alinea is heel herkenbaar!!! Heerlijk om je zo 'thuis' te voelen op reis. Geniet ervan, want dit is echt de beste tijd van je leven!
xxx -
03 December 2009 - 12:55
Richard:
Hej Hera,lijkt me prachtig wat je allemaal tot nu toe meemaakt daar, ik benijd je echt wel. Ik ken het gevoel dat je vanuit de basis, met behulpzame, vriendelijke mensen een netwerk hebt opgebouwd. Ik volg je avonturen met veel bewondering!
Getuigt van een sterke moed en karakter!
Kisses
richard -
03 December 2009 - 18:11
Marij:
Hera, vol bewondering lezen we je mooie reisverslagen. Fijn dat de uitdaging je zo goed afgaat. Veel fietsplezier en gezelligheid samen met de mensen die je dagelijks ontmoet
Groetjes uit Reuver -
04 December 2009 - 11:37
Piet:
Hoi Hera,
Zojuist terug van 3 geweldige dagen Halong Bay was fascinerend. Maar morgen vroeg toch weer blij dat ik op de fiets kan stappen. En dat thuis gevoel heb ik tot nu toe elke dag nog gehad. Dat is een heerlijk gevoel he.
Morgen dus de mierennest van scooters in.
Veel fietsplezier en leef en geniet,
Piet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
