Scheepsrecht
Door: Hera
16 Maart 2010 | Indonesië, Ubud
Ubud - Candidasa 50km
Candidasa - Jemeluk 39km
Jemeluk 'dagtochtje' 28km
Jemeluk - Sidemen 48km
Sidemen - Ubud 37km
Na lekker uit te hebben gerust in Singapore vloog ik 6 maart naar Bali. Mijn fiets zat (in vele stukjes, want het was een kleine doos) goed ingepakt en dankzij het karretje op het vliegveld kreeg ik het voor elkaar al mijn bagage in mijn eentje over het vliegveld te manouvreren. Op het vliegveld in Singapore ontmoette ik Kingsley, een fietsliefhebber die mij als fietser herkende aan mijn fietsschoenen. Hij had toevallig een busje als taxi naar Ubud geregeld en ik kon mooi meerijden. Gezien hij een flink huis midden in de rijstvelden huurde en bedden te over had, kon ik ook gerust blijven logeren.
Zo heb ik een paar dagen in Ubud doorgebracht en daar ook nog mijn oude fietsbuddies Mike en Jen ontmoet (zoals afgesproken). Ubud is het kunstzinnig centrum van Bali (zo niet, van heel Indonesie). Een gezellig stadje waar veel reizigers voor een dag, een week of zelfs maanden hun toevlucht zoeken.
10 maart zat ik 'eindelijk' weer op de fiets, richting kust.
Wat is Bali MOOI! Ongelofelijk. Ik was voorbereid op drukke wegen met roekeloze chauffeurs en scooterrijders. Op de 'hoofdweg' was het inderdaad druk, maar er werd onverwacht veel rekening met mij, als fietser, gehouden. Fietsreizigers zijn ze hier echter amper gewend. Waarom is me nog niet duidelijk... Oke, met zijn bergen en vulkanen is het geen 'beginners'eiland, maar als verlenging van zuid-oost Azie is het meer dan GEWELDIG!
Ik had besloten een korte 'loop' te fietsen, zodat ik na 4 dagen weer terug in Ubud kon zijn voor het 'Hindoe nieuwjaar'. Omwille van de plaatsen die ik wilde zien kon ik maar korte fietsdagen maken (anders was ik in 4 dagen het hele eiland rond), wat niet verkeerd uitkwam.
Na een zware verkoudheid te hebben gehad, een (merkbaar) lage bloeddruk en een dosis slaaptekort en 9 dagen 'rust', voelde ik dat mijn lijf terug in vorm moest komen. De eerste fietsdag heb ik zelfs even met tranen in mijn ogen gezeten, trillerig, in een eettentje, omdat het voelde alsof mijn lijf het niet meer kon. Het is me duidelijk geworden dat ik echt weer naar mijn lijf moet gaan luisteren en me (zo goed en zo kwaad als het gaat) terug aan mijn dieet moet gaan houden. Het zij zo..
Wat ik zeker even moet noemen is, hoe WONDERLIJK mooi ik in Jemeluk heb gesnorkelt. Ik kon voor 'mijn deur' de zee inlopen en na 5 meter begon al het koraal en heb ik de prachtigste vissen kunnen bekijken EN ze brood uit mijn hand laten eten, terwijl ik door hele scholen omringd werd!
Verder over het fietsen...:
..toen ik echter vanaf de kust over uitlopers van de vulkaan naar Sidemen reed, kon het klimmen me niet lang genoeg duren. Ik wilde maar door, hoger en hoger, en het voelde goed! Mijn benen waren er weer. En er was ZOVEEL te zien. het was de dag voor 'oudjaar' en iedereen was op straat (veelal in mooie kleren). Vrouwen met manden vol fruit- en wierookoffers die richting tempel gingen. Mannen in feestelijke kleding met kinderen naast zich. Iedereen was bezig of onderweg. En goede zin hadden ze. Ik werd met brede glimlachen, zwaaien, applaus (jongetjes) en duimen omhoog begroet en aangemoedigd. Uiteindelijk (te vroeg naar mijn zin) kwam ik aan het einde van de klim en daalde ik, tussen de rijstterrassen door, naar Sidemen. Waar ik een guesthouse vond, prachtig uitkijkend op diezelfde terrassen.
Oudjaarsavond!
In de afgelopen fietsdagen heb ik ze overal naast de weg al kunnen aanschouwen. De duivels en demonen van papiermachee en schuimrubber, die vandaag door 'de sterkste mannen van de stad' op de schouders zouden worden genomen. Rond 5en komen alle groepen bij elkaar op het voetbalveld midden in Ubud. Een voor een worden de duivels (in alle soorten en maten) onder luid gejuich het veld opgedragen. Iederen pop komt uit een van de aangrenzende 'dorpjes' van Ubud. Dit gebeurd overigens overal in Bali, maar Ubud leek me een mooie plek om het mee te maken. Alles mag hier lang duren (met name ceremonies), zo ook het onthalen van de poppen EN ook het verplaatsen van de hele meute daarna richting tempel, waar iedere groep nog een 5-minutes-of-fame kreeg om de pop wild te laten bewegen en dreigen. Sommige poppen waren gigantisch, met een stuk of 20 mannen eronder.. maar er liepen ook een paar groepen kleuters en tieners met kleinere poppen. Dit alles gebeurde onder een luid 'HEYA' geroep, wat 'verdwijn' of 'ga weg' betekend. Na de optocht gaan de groepen met pop terug naar hun eigen dorp en wordt er op het voetbalveld 1 pop 'ritueel' verbrand. Gedurende de hele avond was er 'lawaai' van traditionele muziekgroepen (met veel bekkens, gongs, trommels etc) en vuurwerk.
Waar deze nieuwjaarfestiviteit eigenlijk om draait is om het verjagen van de kwade geesten, voor het nieuwe jaar.
Mocht dit de kwade geesten nog niet duidelijk maken dat ze niet welkom zijn, dan hebben de Balinesen nog hun laatste troef.. en die zetten wij vandaag in!
De eerste dag van het nieuw jaar is 'silenceday'. Niemand mag op straat (mocht je het proberen, wordt je door de politie terug naar 'huis' geescorteerd). Geen elektriciteit, niet naar buiten, voor sommigen niet eten, alles is gesloten, behalve hotels en ziekenhuizen en er is geen vliegtuig dat vandaag op Bali landt of het verlaat.. Ze 'spelen dood'. Ze doen alsof Bali door al zijn inwoners is verlaten. Op deze manier proberen ze de kwade geesten om de tuin te laten, zodat die Bali overslaan en hun toevlucht ergens anders zoeken (Nederland bijvoorbeeld ;) ).
Ik vind het mooi.. Het verwarmd me dat ze op deze (voor mij) sprookjesachtige wijze, trouw zijn aan hun prachtige cultuur.
Niets daarvan hier in Ubud is opgezet voor de toeristen. Ik heb al lang gezien dat het overal hier op Bali nog volop leeft en aan de orde van de dag is.
Zou dit het dan zijn? De 'religie' waar het 'belerende vingertje' niet te vinden is? Waar uitgegaan wordt van puurheid? Ik ben al geregeld een hoek omgefietst om daar oog in oog te staan met een naakte dame of meneer die in een riviertje aan het poedelen is. En niks geen verschrikte blik, er wordt rustig doorgeschrobt of -gezwommen. Wat heerlijk.. wat heerlijk..
Naar wat andere reizigers, de Lonely Planet en mijn kaart mij vertellen heb ik hier op Bali en Lombok nog ontzettend veel moois voor de boeg. Morgen, ga ik een lange lange dag fietsen (ik kom NU al in tijdnood om alles te kunnen zien wat ik wil zien). Ik ga OVER de (nog actieve) vulkaan, van Ubud naar de noordkust. Wauw, nooit gedacht dat ik op deze reis ook nog een vulkaan zou 'befietsen'.
Langzaamaan komt het einde van mijn reis in zicht. De data liggen vast. Over 2 weken vlieg ik hier weg en dan heb ik nog precies 4 weken in Nepal. Het fietsen zit er na de komende 2 weken misschien al op. Langzaamaan is me duidelijk geworden dat er in Nepal weinig te fietsen valt en dat het verkeer gruwelijk gevaarlijk is. Ik moet er nog niet aan denken... mijn fiets misschien wel in de doos te laten zitten... brrrr...
Ik kon gisteren ook voor het eerst op mijn reis, tot nu toe, terugkijken als geheel. Misschien omdat het befietste land ook een geheel vormt, en Indonesie daar los van ligt EN niet in de oorspronkelijke planning zat. En ik voelde ineens dat ik geen betere keuze had kunnen maken dan NU op DEZE reis te zijn gegaan. Dit was het moment en met mijn fiets was DE manier (en het is nog niet voorbij!). Ik heb zoveel gezien, geleerd en ontdekt in de afgelopen 4,5 maand. IK ben niet veranderd, maar er zijn wel wat dingen IN mij veranderd. Ik geloof dat ik nu meer het sterke meisje (ik pas nog voor het woord 'vrouw' ) BEN dat ik eerst graag wilde zijn en met SOMS voelde. Ik ben nog altijd geen 'held' maar ik weet wel 'mijn eigen boontjes te doppen' :). En dat voelt goed.
En onverwacht, blijkt er ook ineens meer theater uit mijn reis te komen dan ik echt in de gaten had. Met hier en daar een stukje schrijven en een liedje toepasselijk vinden, valt er zowaar hier en daar wat 'materiaal' bij elkaar te schuiven tot een programmatje. Ik mag nog niet te hard van de toren blazen, want ik ben vandaag pas begonnen met het een en ander naast elkaar te leggen. Perfectie is nog ver weg.
TOCH vind ik het leuk hier even een stukje neer te zetten waar ik wat aan heb zitten knutselen. Daarvoor ga ik even terug in de tijd... Gaan jullie mee ;)?
- Het is donker en ik loop rond een meer. Aan de hemel staan meer sterren dan ik ooit in 1 nacht bij elkaar gezien heb. Ik hoor af en toe een kikker van de kant af in het water plonsen. Voor en achter mij loopt een lange rij vrouwen. Ik loop in die rij.
Helemaal vooraan, voor mij aan de andere kant van het meer, loopt een kleine kale vrouw in een wit gewaad.
Ik weet het, ik moet niet naar die vrouw kijken.. ook niet naar de sterren en VOORAL niet naar de lange rij mannen die rondom het meertje naast het onze loopt.
Maar het lukt me gewoon niet. Het lukt me niet 'to lift my foot, move it, shift my weight, lower my foot and push it down'. Is dit ondanks of dankzij het feit dat ik op de theaterschool al urenlang opnieuw heb 'leren lopen'? Ook dat is een psychologisch vraagstuk waar ik me op dit moment verre van mee bezig mag houden. Op dit moment, terwijl ik op exact 1 armlengte van de vrouw voor mij blijf... Had moeten blijven...
'Detach' zei de monnik, 'not ME, not MINE'.. Het is 8 uur 's avonds en 35 graden. Misschien dat ik me zo maar eens 'detach' van mijn kleding en een duik neem in dit meer. De proef op de som nemen wat de 'mindfullness' van die monnik voor aan de mannenrij betreft.
Tijdens het 'preken' moet ik op mijn handen zitten om niet bij het minste of geringste deze monnik, met zijn vingertje, in de reden te vallen. Ik ken mijn plaats en houd het bij verbaasde en verongelijkte bliken (terwijl ik mezelf vervloek om mijn kinderachtige gedrag).
10 dagen retraite, in volledige stilte, gevuld met niets dan meditaties en dhammatalk.
Op dag 2 zit ik op de fiets en verlaat ik, ogenschijnlijk mindfull, maar in stilte hevig rebellerend, het befaamde 'Wat Suan Mokk' meditation centre.
Ergens voelt het een beetje als falen, maar ergens nog meer, als winnen. -
Misschien is dit een erg lange weblog geworden, maar, het zou zo maar kunnen dat het nog even duurt voor ik de volgende schrijf. Gezien alle wilde avonturen die ik nog in de planning heb voor de geringe tijd die mij in het prachtige Indonesie rest.
Veel liefs, en pas op voor alle kwade geesten die vandaag op zoek zullen gaan naar een ander onderkomen,
FFF
(de fietsende flierefluiter) hihi.
Hera
Oh, dat scheepsrecht.. dat heb ik nu!
3 maal nieuwjaar, dat lijkt me toch op zijn minst scheepsrecht.. en dat recht ga ik inzetten om de boot naar Lombok te nemen! (al betwijfel ik of zij deze uitleg ook als geldig betaalbewijs voor de overtocht zien...)
Candidasa - Jemeluk 39km
Jemeluk 'dagtochtje' 28km
Jemeluk - Sidemen 48km
Sidemen - Ubud 37km
Na lekker uit te hebben gerust in Singapore vloog ik 6 maart naar Bali. Mijn fiets zat (in vele stukjes, want het was een kleine doos) goed ingepakt en dankzij het karretje op het vliegveld kreeg ik het voor elkaar al mijn bagage in mijn eentje over het vliegveld te manouvreren. Op het vliegveld in Singapore ontmoette ik Kingsley, een fietsliefhebber die mij als fietser herkende aan mijn fietsschoenen. Hij had toevallig een busje als taxi naar Ubud geregeld en ik kon mooi meerijden. Gezien hij een flink huis midden in de rijstvelden huurde en bedden te over had, kon ik ook gerust blijven logeren.
Zo heb ik een paar dagen in Ubud doorgebracht en daar ook nog mijn oude fietsbuddies Mike en Jen ontmoet (zoals afgesproken). Ubud is het kunstzinnig centrum van Bali (zo niet, van heel Indonesie). Een gezellig stadje waar veel reizigers voor een dag, een week of zelfs maanden hun toevlucht zoeken.
10 maart zat ik 'eindelijk' weer op de fiets, richting kust.
Wat is Bali MOOI! Ongelofelijk. Ik was voorbereid op drukke wegen met roekeloze chauffeurs en scooterrijders. Op de 'hoofdweg' was het inderdaad druk, maar er werd onverwacht veel rekening met mij, als fietser, gehouden. Fietsreizigers zijn ze hier echter amper gewend. Waarom is me nog niet duidelijk... Oke, met zijn bergen en vulkanen is het geen 'beginners'eiland, maar als verlenging van zuid-oost Azie is het meer dan GEWELDIG!
Ik had besloten een korte 'loop' te fietsen, zodat ik na 4 dagen weer terug in Ubud kon zijn voor het 'Hindoe nieuwjaar'. Omwille van de plaatsen die ik wilde zien kon ik maar korte fietsdagen maken (anders was ik in 4 dagen het hele eiland rond), wat niet verkeerd uitkwam.
Na een zware verkoudheid te hebben gehad, een (merkbaar) lage bloeddruk en een dosis slaaptekort en 9 dagen 'rust', voelde ik dat mijn lijf terug in vorm moest komen. De eerste fietsdag heb ik zelfs even met tranen in mijn ogen gezeten, trillerig, in een eettentje, omdat het voelde alsof mijn lijf het niet meer kon. Het is me duidelijk geworden dat ik echt weer naar mijn lijf moet gaan luisteren en me (zo goed en zo kwaad als het gaat) terug aan mijn dieet moet gaan houden. Het zij zo..
Wat ik zeker even moet noemen is, hoe WONDERLIJK mooi ik in Jemeluk heb gesnorkelt. Ik kon voor 'mijn deur' de zee inlopen en na 5 meter begon al het koraal en heb ik de prachtigste vissen kunnen bekijken EN ze brood uit mijn hand laten eten, terwijl ik door hele scholen omringd werd!
Verder over het fietsen...:
..toen ik echter vanaf de kust over uitlopers van de vulkaan naar Sidemen reed, kon het klimmen me niet lang genoeg duren. Ik wilde maar door, hoger en hoger, en het voelde goed! Mijn benen waren er weer. En er was ZOVEEL te zien. het was de dag voor 'oudjaar' en iedereen was op straat (veelal in mooie kleren). Vrouwen met manden vol fruit- en wierookoffers die richting tempel gingen. Mannen in feestelijke kleding met kinderen naast zich. Iedereen was bezig of onderweg. En goede zin hadden ze. Ik werd met brede glimlachen, zwaaien, applaus (jongetjes) en duimen omhoog begroet en aangemoedigd. Uiteindelijk (te vroeg naar mijn zin) kwam ik aan het einde van de klim en daalde ik, tussen de rijstterrassen door, naar Sidemen. Waar ik een guesthouse vond, prachtig uitkijkend op diezelfde terrassen.
Oudjaarsavond!
In de afgelopen fietsdagen heb ik ze overal naast de weg al kunnen aanschouwen. De duivels en demonen van papiermachee en schuimrubber, die vandaag door 'de sterkste mannen van de stad' op de schouders zouden worden genomen. Rond 5en komen alle groepen bij elkaar op het voetbalveld midden in Ubud. Een voor een worden de duivels (in alle soorten en maten) onder luid gejuich het veld opgedragen. Iederen pop komt uit een van de aangrenzende 'dorpjes' van Ubud. Dit gebeurd overigens overal in Bali, maar Ubud leek me een mooie plek om het mee te maken. Alles mag hier lang duren (met name ceremonies), zo ook het onthalen van de poppen EN ook het verplaatsen van de hele meute daarna richting tempel, waar iedere groep nog een 5-minutes-of-fame kreeg om de pop wild te laten bewegen en dreigen. Sommige poppen waren gigantisch, met een stuk of 20 mannen eronder.. maar er liepen ook een paar groepen kleuters en tieners met kleinere poppen. Dit alles gebeurde onder een luid 'HEYA' geroep, wat 'verdwijn' of 'ga weg' betekend. Na de optocht gaan de groepen met pop terug naar hun eigen dorp en wordt er op het voetbalveld 1 pop 'ritueel' verbrand. Gedurende de hele avond was er 'lawaai' van traditionele muziekgroepen (met veel bekkens, gongs, trommels etc) en vuurwerk.
Waar deze nieuwjaarfestiviteit eigenlijk om draait is om het verjagen van de kwade geesten, voor het nieuwe jaar.
Mocht dit de kwade geesten nog niet duidelijk maken dat ze niet welkom zijn, dan hebben de Balinesen nog hun laatste troef.. en die zetten wij vandaag in!
De eerste dag van het nieuw jaar is 'silenceday'. Niemand mag op straat (mocht je het proberen, wordt je door de politie terug naar 'huis' geescorteerd). Geen elektriciteit, niet naar buiten, voor sommigen niet eten, alles is gesloten, behalve hotels en ziekenhuizen en er is geen vliegtuig dat vandaag op Bali landt of het verlaat.. Ze 'spelen dood'. Ze doen alsof Bali door al zijn inwoners is verlaten. Op deze manier proberen ze de kwade geesten om de tuin te laten, zodat die Bali overslaan en hun toevlucht ergens anders zoeken (Nederland bijvoorbeeld ;) ).
Ik vind het mooi.. Het verwarmd me dat ze op deze (voor mij) sprookjesachtige wijze, trouw zijn aan hun prachtige cultuur.
Niets daarvan hier in Ubud is opgezet voor de toeristen. Ik heb al lang gezien dat het overal hier op Bali nog volop leeft en aan de orde van de dag is.
Zou dit het dan zijn? De 'religie' waar het 'belerende vingertje' niet te vinden is? Waar uitgegaan wordt van puurheid? Ik ben al geregeld een hoek omgefietst om daar oog in oog te staan met een naakte dame of meneer die in een riviertje aan het poedelen is. En niks geen verschrikte blik, er wordt rustig doorgeschrobt of -gezwommen. Wat heerlijk.. wat heerlijk..
Naar wat andere reizigers, de Lonely Planet en mijn kaart mij vertellen heb ik hier op Bali en Lombok nog ontzettend veel moois voor de boeg. Morgen, ga ik een lange lange dag fietsen (ik kom NU al in tijdnood om alles te kunnen zien wat ik wil zien). Ik ga OVER de (nog actieve) vulkaan, van Ubud naar de noordkust. Wauw, nooit gedacht dat ik op deze reis ook nog een vulkaan zou 'befietsen'.
Langzaamaan komt het einde van mijn reis in zicht. De data liggen vast. Over 2 weken vlieg ik hier weg en dan heb ik nog precies 4 weken in Nepal. Het fietsen zit er na de komende 2 weken misschien al op. Langzaamaan is me duidelijk geworden dat er in Nepal weinig te fietsen valt en dat het verkeer gruwelijk gevaarlijk is. Ik moet er nog niet aan denken... mijn fiets misschien wel in de doos te laten zitten... brrrr...
Ik kon gisteren ook voor het eerst op mijn reis, tot nu toe, terugkijken als geheel. Misschien omdat het befietste land ook een geheel vormt, en Indonesie daar los van ligt EN niet in de oorspronkelijke planning zat. En ik voelde ineens dat ik geen betere keuze had kunnen maken dan NU op DEZE reis te zijn gegaan. Dit was het moment en met mijn fiets was DE manier (en het is nog niet voorbij!). Ik heb zoveel gezien, geleerd en ontdekt in de afgelopen 4,5 maand. IK ben niet veranderd, maar er zijn wel wat dingen IN mij veranderd. Ik geloof dat ik nu meer het sterke meisje (ik pas nog voor het woord 'vrouw' ) BEN dat ik eerst graag wilde zijn en met SOMS voelde. Ik ben nog altijd geen 'held' maar ik weet wel 'mijn eigen boontjes te doppen' :). En dat voelt goed.
En onverwacht, blijkt er ook ineens meer theater uit mijn reis te komen dan ik echt in de gaten had. Met hier en daar een stukje schrijven en een liedje toepasselijk vinden, valt er zowaar hier en daar wat 'materiaal' bij elkaar te schuiven tot een programmatje. Ik mag nog niet te hard van de toren blazen, want ik ben vandaag pas begonnen met het een en ander naast elkaar te leggen. Perfectie is nog ver weg.
TOCH vind ik het leuk hier even een stukje neer te zetten waar ik wat aan heb zitten knutselen. Daarvoor ga ik even terug in de tijd... Gaan jullie mee ;)?
- Het is donker en ik loop rond een meer. Aan de hemel staan meer sterren dan ik ooit in 1 nacht bij elkaar gezien heb. Ik hoor af en toe een kikker van de kant af in het water plonsen. Voor en achter mij loopt een lange rij vrouwen. Ik loop in die rij.
Helemaal vooraan, voor mij aan de andere kant van het meer, loopt een kleine kale vrouw in een wit gewaad.
Ik weet het, ik moet niet naar die vrouw kijken.. ook niet naar de sterren en VOORAL niet naar de lange rij mannen die rondom het meertje naast het onze loopt.
Maar het lukt me gewoon niet. Het lukt me niet 'to lift my foot, move it, shift my weight, lower my foot and push it down'. Is dit ondanks of dankzij het feit dat ik op de theaterschool al urenlang opnieuw heb 'leren lopen'? Ook dat is een psychologisch vraagstuk waar ik me op dit moment verre van mee bezig mag houden. Op dit moment, terwijl ik op exact 1 armlengte van de vrouw voor mij blijf... Had moeten blijven...
'Detach' zei de monnik, 'not ME, not MINE'.. Het is 8 uur 's avonds en 35 graden. Misschien dat ik me zo maar eens 'detach' van mijn kleding en een duik neem in dit meer. De proef op de som nemen wat de 'mindfullness' van die monnik voor aan de mannenrij betreft.
Tijdens het 'preken' moet ik op mijn handen zitten om niet bij het minste of geringste deze monnik, met zijn vingertje, in de reden te vallen. Ik ken mijn plaats en houd het bij verbaasde en verongelijkte bliken (terwijl ik mezelf vervloek om mijn kinderachtige gedrag).
10 dagen retraite, in volledige stilte, gevuld met niets dan meditaties en dhammatalk.
Op dag 2 zit ik op de fiets en verlaat ik, ogenschijnlijk mindfull, maar in stilte hevig rebellerend, het befaamde 'Wat Suan Mokk' meditation centre.
Ergens voelt het een beetje als falen, maar ergens nog meer, als winnen. -
Misschien is dit een erg lange weblog geworden, maar, het zou zo maar kunnen dat het nog even duurt voor ik de volgende schrijf. Gezien alle wilde avonturen die ik nog in de planning heb voor de geringe tijd die mij in het prachtige Indonesie rest.
Veel liefs, en pas op voor alle kwade geesten die vandaag op zoek zullen gaan naar een ander onderkomen,
FFF
(de fietsende flierefluiter) hihi.
Hera
Oh, dat scheepsrecht.. dat heb ik nu!
3 maal nieuwjaar, dat lijkt me toch op zijn minst scheepsrecht.. en dat recht ga ik inzetten om de boot naar Lombok te nemen! (al betwijfel ik of zij deze uitleg ook als geldig betaalbewijs voor de overtocht zien...)
-
16 Maart 2010 - 08:03
Koen:
Zucht... ik ben groen van jakkeloerheid
the time flies we kennen het allemaal denk ik! Maar ik ben super blij dat indonesie zon goede keus is geweest!
Wat zijn je plannen dan precies in Nepal? toch voornamelijk alleen maar bergen? -
16 Maart 2010 - 10:21
Papa:
mooi verhaal hera.blij dat je indonesie ook gekozen hebtzie ik.veel plezier daar bij de vukanen. de tijd begint inderdaat te korten.het fietsen zal minder worden in nepal maar jij zal je daar ook wel vermakengroeten en kus
doeiii -
16 Maart 2010 - 12:50
Ans:
Hoi Hera.
Jij bent nu in het land van mijn dromen.Ik vondt het daar geweldig,wij hebben daar veel plaatsen bezocht. In Lombok zijn wij ook geweest,ik vondt het anders dan Bali veel moslims en wij waren precies midden in de rammadam!! Lombik is zeker ook de moeite waard. Geniet er van. dikke kus ans -
16 Maart 2010 - 17:03
Bianca:
Heb nog geen geesten gezien....haha
Hier gaat het "saaie" leven gewoon door, druk druk en nog eens druk.
Telkens als ik jouw verhalen lees, kijk ik er naar uit om zelf te vertrekken.
Wat een belevenissen zeg!! Vooral dat snorkelen lijkt me erg gaaf.
Ik ga weer koken.
Veel mooie fietstochten gewenst.
Groetjes Bianca -
16 Maart 2010 - 18:41
Mignonne:
Geweldig verhaal weer, Hera!Ben jaloers op datgene wat je allemaal beleefd en ziet.
Zal niet meevallen trouwens, de laatste 4 weken niet fietsen.Gaat je dat ook lukken?? -
17 Maart 2010 - 07:32
Piet:
Hoi Hera,
Wat een mooi verhaal weer. Ik ben nu alle belevenissen aan het verwerken in verhalende fotoboeken. Het is alsof ik de reis opnieuw beleef. En de reis krijgt zo meer diepgang merk ik. Het krijgt een onwisbare plek in mijn lijf. Krijg trouwens weer zin om opnieuw te vertrekken. maar dat hoor je nog wel. Geniet nog maar lekker en probeer de gedachte van het eindpunt maar zolang mogelijk uit te stellen. Dus leef en geniet van de momenten.
Een warme groet van Piety -
17 Maart 2010 - 12:54
Yoshi & Ben:
Hi Hera! It looks like you're in Indonesia now, hope you're having a good time there. We can't read your blog but we're checking out your photos now and then. We are in Southern Thailand now relaxing on the beaches. After this we will go to Malaysia, then Australia. Take care and keep cycling!
Love,
Yoshi and Ben -
18 Maart 2010 - 08:12
Bea Van Eck:
Niet een meisje maar een prachtige jonge vrouw !!! -
19 Maart 2010 - 16:24
Patricia:
Kan eigenlijk niet meer dan dit stukje met een big smile lezen! :o)) -
22 Maart 2010 - 07:35
Irene:
Geen held?!?! Haha daar ben ik het niet mee eens!
Het einde van je reis in zicht... heel veel plezier nog in Indonesie, het ziet er prachtig uit inderdaad!
Liefs uit Ho Chi Minh, Vietnam! xx -
23 Maart 2010 - 13:04
Madje:
Wat een superleuke profielfoto!!! -
24 Maart 2010 - 23:14
Jim:
idd Madje. De bigsmile van Hera is goed aanwezig. Vette Shit ;P, leuke foto, enge monsters op de andere foto's ;P. -
25 Maart 2010 - 17:14
Remo :
happy newyear! mazzl -
26 Maart 2010 - 18:30
Tante Mieke:
nou nog veel plezier en geniet nog maar van je laatste maand die je nog te gaan hebt.
Maar deze ervaringen kunnen ze je niet meer afnemen,mooie foto,s ook trouwens.
groetjes Mieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
