If I can make it there, I'll make it...anywhere..

... it's up to you, my Sin-gaha-POOOOOOOORE!
Tututududu tututududu tututududu tututududu..

Kuala Lipis - Jerantut 62km
Jerantut - Temerluh 72km
Temerluh - Bahau 93km
Bahau - Melakka 95km
Melakka - Batu Pahat 107km
Batu Pahat - Pontian 75km
Pontian - SINGAPORE 60km

Er is behoorlijk wat tijd en wegdek verstreken sinds mijn laatste verslag. Na het stille Chinese Newyear in Kuala Lipis, heb ik nog 1 dag gefietst en de dag daarop heb ik de boot genomen naar het Taman Negara. Een National Park, oerwoud, ter grote van Luxemburg! Wat..was..dat..PRACHTIG! 3 dagen heb ik rondgedoolt in de jungle. En iedere avond lag ik weer veilig in mijn stapelbedje in een 'hut' aan de rivier. De tweede dag heb ik een 'hike' gemaakt naar Lata Berkoh (een watervalletje waar je zou kunnen zwemmen). Ik schrijf 'hike' want 'wandeling' dekt de inhoud hier niet; het klimmen, klouteren en voorzichtig weer, me vasthoudend aan een liaan, afdalen. Om heen en terug te lopen in 1 dag was 'te veel', volgens de parkwacht, en ik zou bij de waterval wel anderen tegenkomen met wie ik een boot terug kon delen. De voorspelde 5 uur 'wandelen' bleek (voor mij) slechts 3 uur en toen was ik 'al' bij de waterval. Geen andere avonturiers te bekennen... TOCH maar even de bikini aangetrokken en een duik genomen in de rivier. Erin bleek makkelijk dan eruit, op de glibberige rotsen. Ik ben geen held in onbekende (donkere, snelstromende) wateren, dus ik heb het bij een korte plons en 1 kort baantje gehouden. Ik besefte dat er niets anders op zat dan dezelfde wandeling (met een inmiddels gesneuvelde schoen, zonder zool) terug te maken.. Dus, flink de pas er in en met enige haast (om voor het donker uit het oerwoud te zijn) bleek de tocht zelfs in 2 uur mogelijk. Ik ga er maar vanuit dat ze de wandeltijden baseren op de vele bejaarde backpackers en alle chineesjes met korte benen (en om de 5 stappen fotopauze) die hier veel rondlopen. Bejaarde backpackers, werkelijk waar.. Ik stond er van te kijken hoeveel reizigers ik in de Taman Negara heb gezien die al opa of oma zouden kunnen zijn. Zo ook een Australische man die me vertelde dat hij hier 40 jaar(!) geleden al was geweest, 'When I was a young man!' (zei hij met een melancholische glimlach). Prachtig! Hij was weg van de vlinders die er op sommige plaatsen in het park veel zijn en nam direct mijn advies ter harte om een kleurig(er) t-shirt aan te trekken (zodat ze op hem af zouden komen, zoals ze bij mij deden)! Een andere 'oudere', was een vrouw van 60 met wie ik mijn hut deelde. Ze gaat sinds 7 jaar (ze is weduwe) altijd de 3 wintermaanden op reis in Azie. Nadat ik haar verteld had dat mijn tandvlees pijn deed en ik dus meer vitaminen binnen wilde krijgen, kwam ze later die dag bij me zitten met bananen, mandarijnen en een mango die ze voor mij op de markt gekocht had! Bijzondere ontmoetingen, daar, in dat prachtige oerwoud. De meest aparte was toch wel met 'Man', de enige gids die met naam in de Lonely Planet staat. Hij weet werkelijk ALLES, van elk blaadje en beestje in het hele oerwoud. En dat, voor een man rond mijn geboortejaar nog heroine naar Nederland smokkelde, als lid van de 'Yellow Maffia'. Geen trots, maar ook geen schaamte, had hij over deze geschiedenis. We kwamen er zo op, nadat hij zei dat hij ooit nog 2 jaar in Amsterdam had gewoond. Inmiddels komt hij al jaren niet meer buiten het oerwoud en reiken zijn zonden niet meer verder dan het nu en dan oproken van wat blaadjes. Ik moest lachen toen hij mij met zichzelf vergeleek (na het horen over mijn solistische fietstocht) en zei dat wij 'the strong people' zijn 'with a strong soul'.

Na deze dagen tussen de reuzebomen, volgden 2 fietsdagen. Ik voelde dat ik ziekjes werd en ben gauw doorgefietst naar een toeristische stad aan de kust, Melakka, waar ik 3 rustdagen heb gehouden om een zware verkoudheid wat tijd te geven om enigzins te genezen. Na een bezoekje aan de dokter (met name voor mijn aanhoudende slapeloosheid) kwam ik buiten met 3 soorten pillen en 2 drankjes! Waaronder antibiotica en staalpillen. Gelukkig vond hij dat die verkoudheid ook aangepakt moest worden en hij trok de conclusie dat mijn slapeloosheid moest komen door mijn lage bloeddruk (100/60), die dan weer zou komen van het intensieve sporten en daardoor veroorzaakte vocht- en zoutverlies. Zijn recept lijkt te helpen. Ik heb al 2 nachten goed geslapen! (na 4 weken van roerige, (half) slapeloze nachten) En het hoesten verminderd.

Uit Melakka fietste ik 2 dagen geleden weg, gevolgd door een Nederlandse backpacker, Jaap, die het wel zag zitten om op een te kleine (gehuurde) mountainbike (en zijn (bescheiden)rugzak OOK nog bij mij achterop) 2,5 dag met mij mee te fietsen. Hij had het zwaar, maar, heeft me bij weten te houden. Achter mijn (brede) rug, uit de (tegen!)wind.
Twee 'saaie' fietsdagen over een grote weg. Maar, vandaag... vandaag, ben ik aan het einde van het vaste land gekomen! Vandaag bracht mijn tocht me naar, SINGAPORE!!!
Ik had besloten niet via Johor Bahru te gaan (een grote, drukke stad, waar je doorheen moet om op de brug naar Singapore te komen). Er is een andere optie, genaamd de 'Second Link'. Een brug die op de west-zijde van het eiland uitkomt. De laatste kilometers naar de Maleisische grens zat ik op een snel/tolweg, die vele malen rustiger was dan ik had verwacht. Bij de tolbetalingspunt moest de meneer in het kantoortje even telefoneren over wat hij toch met een fietser(?!) aan moest... Even later vroeg hij me (alsof hij mij om een dienst vroeg) 'Uuuuhm... can you, lift your bike..?'. Ik mocht mijn fiets over de rand tillen en voorbij de slagbomen gaan. Hahahahaha..ik bedankte hem enthousiast en stapte gelukzalig terug op mijn fiets. (Ik heb nog even hardop Maleisie bedankt voor al het moois dat het me heeft gebracht EN voor het feit dat ik zonder schade door de spannende conservatieve Moslimgebieden heen ben gekomen EN voor alle lieve vrouwen (en enkele mannen) die zo goed voor me gezorgd hebben.) De grensovergang (Maleisie uit) even later verliep vloeiend en met een geheven vuist vooruit (net als superman) en een overwinnigskreet reed ik de 8(?)baansweg richting Singapore op. Ik weet niet of ik ooit een groter gevoel van VRIJHEID heb ervaren! Een enorm, grotendeels leeg, wegdek, een 'eigen' rijstrook, toeterende, duimopstekende vrachtwagenchauffeurs en zwaaiende scooterrijders...en ik vloog met 28km per uur en de wind in de rug richting de grote brug naar het eiland, Singapore.
Ik heb trouwens nooit eerder beseft hoe groot de verkeersborden naast de snelweg zijn. Ze zijn ENORM.. Natuurlijk zodat je ze al van verre kunt lezen. Als ik er dichterbij kwam was het net alsof ik steeds kleiner werd en als ik de borden passeerde voelde ik me een kaboutertje op deze weg waarop alles veel te groot leek.
En daar was het dan, net zo breed en indrukwekkend als de checkpoint van Maleisie, de entree tot Singapore!
Met een big smile reed ik naar de balie en werd ook daar met een grote glimlach begroet. Ik gaf mijn paspoort af en...ineens stond er een kleine meneer in een 'indrukwekkend' blauw pak naast me die mij zei: 'You can not go here by bicycle. You have to turn around and go back to Malaysia. You have to go in at 'Woodland' checkpoint. Miss, you have to go back now. You can not go this way by bicycle. You have to go back.' Na enige pogingen tot een beschaafd gesprek en het verkrijgen van uitlef werd mij duidelijk dat het zinloos was en ook op mijn voorstel om mijn fiets op een passerende bus of pick-up te zetten antwoorde hij niet veel meer dan dat ik terug moest naar Maleisie en daar dan de benodigde telefoontjes (??) kon maken. GRRRRRRRRRRRR!!!
Adem in, adem uit.. ennnn fiets, dacht ik maar. Er zat niet veel anders op dan terug de fietsen (5km) naar de Maleisische grens. Daar aangekomen werd ik door een meneer, in een net zo strak pak, WEL geholpen (na mijn uitleg van wat er voorgevallen was en mijn idee om met een bus mee te rijden). Er stond net een LEGE tourbus bij de grens en de chauffeur daarvan had met me te doen en laadde een minuutje later mijn fiets en tassen in! HELAAS moest hij bij de Singapore border naar een heel andere balie dan ik even daarvoor en had ik niet de kans te zwaaien en nog even mijn tong uit te steken naar de norse 'grensbewaker'... Wat had ik DAT graag gedaan!
De buschauffeur heeft me (ergens) in Singapore afgezet en me (zo goed als hij kon) de weg gewezen naar mijn guesthouse (www.the-inncrowd.com). Ik had echter meer vertrouwen in een goede kijk op een plattegrond. En na het noteren van wat straatnamen (ik heb zelf geen kaart) en een vertwijfeld gezicht van een Singaporer(?) die mij zijn kaart had geleend (hij had er duidelijk weinig vertrouwen in dat ik die dag mijn guesthouse nog zou weten te vinden) heb ik me in het spinnenweb van wegen gestort en ben zonder een meter verkeerd te rijden naar mijn guesthouse in 'little India' gefietst!
Ik had er niet eerder bij stilgestaan. Maar, het bereiken van Singapore voelt ineens alsof ik heel wat behaalt heb.. Misschien omdat ik vanaf hier moet vliegen om weer verder te kunnen fietsen...misschien omdat ik het (ergens magische) aantal van 5500km overschreden heb.. Het had een mooi eindpunt kunnen zijn. Maar, ik ben blij dat het dat niet is!

Dat brengt me op; waar de rest van mijn reis me gaat leiden. De beslissing is eindelijk gemaakt. Mijn keuze is gevallen op, INDONESIE! Ik vlieg 6 maart naar Bali. Daar zie ik dan nog gauw even mijn eerdere fietsbuddies Jen en Mike en daarna denk ik gauw naar Lombok te gaan, om daar te fietsen en op de een of andere manier wil ik naar Flores zien te komen. Flores, het meest bergachtige eiland, bedekt met vulkanen, waarover 700km weg loopt van west naar oost. 1 april vlieg ik terug naar Singapore en 2 april door naar Kathmandu. In Nepal heb ik dan 4 weken de tijd om te fietsen wat er te fietsen valt en een mooie trekking in de Himalaya te maken, voor ik 30 maart naar Delhi vlieg en diezelfde nacht nog, door naar Nederland.

These 'Marathon' tires, are longing to roll. Roll through the very heart of it, of Asiaaaaaaa. If I can make it there, I'll make it.. anywhere. It's up to me, it's.. up.. tohooo meeeeeeeeee. Tututududu tututududu tututududu.
(melodie van 'New York, New York')

Fluitend en neuriend en af en toe zingend (met de klank van een verkouden zeehond)(te veel gehoest) sluit ik deze lange weblog af..

met een dikke kus en een grote glimlach,

Hera