2 weken samen...op (duw-je-)fietsvakantie!

Chiang Mai - Chiang Dao 75km
Chiang Dao - Fang 77km
Fang - Tha Ton 35km
Tha Ton - Thung Phrao 34km
Thung Phrao - Chiang Ray 69km
Chiang Ray - Phayao 105km
Phayao - Chiang Muan 87km
Chiang Muan - Nan 32km

Totaal: 514KM Michael en Hera

2 december zat ik een beetje zenuwachtig op het vliegveld van Bangkok. 2 uur zat ik daar te wachten, op Michael. Om mij heen werd er hier en daar iemand opgevangen met een handdruk of een kus, maar het was duidelijk dat niemand zo had uitgekeken zijn of haar bezoek als ik. EINDELIJK was hij daar dan.. en we vlogen elkaar, als in een film, om de hals. Alle Thaien om ons heen klapten en barstten spontaan in tranen uit en vanuit de speakers klonk 'Alles is liefde'. Althans, zo voelde het...

Diezelfde avond nog hebben we de slaaptrein naar Chiang Mai gepakt. Toen het ligt werd reden we door een prachtig, glooiend, licht bebergt gebied. Het leek me dat ik de goede keuze had gemaakt, om hem mee te nemen naar het noorden van Thailand, om daar te fietsen.
Het is teveel om alle 8 fietsdagen te beschrijven, want over elke dag op zich valt er veel te vertellen. Maar, de dag die er uit springt, is toch wel van Tha Ton naar Thung Phrao.

We besloten vanaf Tha Ton (aan de Birmese grens) niet de hoofdweg EN niet de binnendoorweg, langs de rivier, te nemen. Maar, om dwars door een gebergte, zuidwaarts, door te steken. Gezien ik het met een (gekregen) niet zeer gedetailleerde kaart moest doen, kon ik niet zien hoe veel en hoe steil de klims zouden zijn. Maar toen we de eerste berg, met de weg daarop, voor onze neus zagen verrijzen werd mij duidelijk dat (zoals andere fietsers al zeiden) de Thaien de wegen inderdaad steil maken...ERG steil! Na zo'n 500 meter moesten zowel Michael als ik van onze fietsen af.. hier was niet tegenop te fietsen. Lopen dus, en duwen.. En dat is zwaar! Na een paar honderd meter gingen onze kuiten branden. Maar, we waren vastbesloten.. wij moesten en zouden deze route nemen! Langzaam maar zeker geraakten we steeds hoger en het uitzicht was onbeschrijfelijk mooi. We wisselde kleine stukjes fietsen af met lopen, en schelden af met juichen en kreten als 'WAUAUW, het is hier ZO mooi!!!' en 'Wat is dit ge-wel-dig!'.
Op een gegeven moment veranderde de geasfalteerde weg in een zanderige dirtroad met zelfs een stuk ERG los zand. Al gauw werd ons toch duidelijk dat we met een gemiddelde van 5km per uur nooit de geplande 85km zouden halen, dus besloten we een van de passerende pick-ups aan te houden en een stukje mee te liften. Uiteindelijk werden dat liften in 4 verschillende pickups. Waarin we, vanuit de laadbak, uitkeken over een prachtig berggebied, terwijl de pickup de steile klims omhoog kroop (of soms racete).
Aan het einde van de middag werden we afgezet in Thung Phrao, alwaar een guesthouse zou zijn, Karens Lodge. Karens Lodge hutjes en kantine bleken echter (recentelijk) overgenomen door 'World Vision' die hun bedrijfje + onderkomen voor de werknemeners daar gevestigd hadden. Maar, na een korte uitleg over onze (on)mogelijkheden om nog een andere slaapgelegenheid te bereiken, mochten we toch in een van de hutjes (die nog precies zo waren als hoe ze als lodge geweest moeten zijn)(gratis) overnachten. Na een bij elkaar gesprokkeld diner van koude rijst, een blikje tonijn wat al minstens 2 weken meereisde in mijn stuurtas en een hoop koekjes hebben we heerlijk geslapen in het riet- met houten huisje van Karens (voormalige) lodge.

De dagen daarna hebben we ook nog de nodige klims gefietst. Allemaal zwaar en allemaal prachtig!
Ik heb het Michael niet makkelijk gemaakt, maar, daardoor hebben we wel een van de mooiste stukjes van Thailand (misschien we van zuid-oost Azie) gezien.

Gisteren heb ik Michael, na 2 weken dag en nacht samen, weer uitgezwaaid op het vliegveld. Tranen met tuiten.. Niet om mijn reis weer alleen voort te zetten, maar wel om mijn lief weer (voor sowieso 3,5 maand), letterlijk en figuurlijk, te laten gaan.

Het was een bijzondere ervaring om in zo'n lange solotrip, 2 weken lang, bezoek te krijgen. Ik merk hoezeer ik me al 'thuis' waan hier in Azie. Hoeveel ik al kan 'laten zien' van wat ik al 'ken'. En het is heerlijk om te zien hoe iemand die totaal onbekend is met fietsvakanties, zo snel thuis raakt op en verknocht raakt aan het reizen per fiets. Lees maar.............

(Michael)
'Holy..... Waar zijn we nu weer?' Volgens mij heb ik dat wel honderd keer gezegd... Maar, ik denk dat, dat ook moet.. gewoon om je keer op keer even te beseffen in welke situatie je nu weer bent beland, of in wie z'n rommel je nu weer aan het rondneuzen bent...
Ja, de diversiteit op zo'n trip/holiday/meeliftreis is moeilijk bij te benen.. zelfs op de fiets.. terwijl je daar toch van zou zeggen dat het over het algemeen iets langzamer gaat...
Nou, bekijk 't maar! Ben je net badend in het zweet de ene berg opgeklommen, kun je nog vluchtig drie keer om je heen kijken (als je daar nog puf voor hebt) om je dan vervolgens in een afdaling te storten die toch net iets meer gemeen heeft met een vrije val in de Grand Canyon, dan je op het eerste gezicht zou denken...
Ja, heerlijk dat travellen met die van Willick.. dat vonden mij bovenbenen ook.. Jezus, wat is dat mens sterk! En leuk om mee te reizen!
Mocht er nog niemand gereageerd hebben op die Indiamail, ze is zeker 't ticket waard...
Neem wel een boek voor der mee.. want ze vreet info vandaag de dag.. Mochten jullie me zoeken, ik ben m'n eigen fietsreis aan het plannen!
Dit was geweldig!
Ciao -x-

Daar heb ik niets meer aan toe te voegen... Als jullie mij zoeken: ik zit in het zuiden van Thailand.. op de fiets of op het strand. En zo gauw ik daar wat spannends beleef, volgt er gauw weer een weblog.

Dan nog, niet te vergeten, de WINNAAR van de prijsvraag, voor een leuke titel voor de foto met mondkapje:
Richard! met:
"Wees maar niet ongerust, een kettingtransplantatie is voor mij een routine-ingreep!"
Vond deze wel ERG leuk.
En de 'bicycling doctor' van Mehan vond ik ook een hele leuke vondst!
Dat was het dan echt..
Tot de volgende weblog!

Veel liefs vanuit het zonnige zuiden,

Hera