Overpijnzingen op het dak van de wereld...
Door: Hera
28 April 2010 | Nepal, Kathmandu
Daar is het dan..
het laatste reisverslag...
Ik ben al 5 dagen terug van de Annapurna-circuittrek, maar ik kon mezelf er maar niet toe brengen om een weblog te schrijven. Het is teveel.. De trek was TE mooi, te indrukwekkend, te bijzonder en dat voor 2,5 week.. dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Ik heb honderd(en?) foto's, die eigenlijk voor zich spreken als het aankomt op wat ik allemaal gezien heb en hoe ik heb genoten. Ik geloof niet dat er 1 foto bij is waar ik niet met een ENORME glimlach op sta...
In het kort, is dit wat de trek inhield. Ik begon samen met mijn gids (Krishna) in Beshi Sahar. Al tijdens die eerste dag liepen we tussen indrukwekkend bergen. s' Avonds ontmoette ik 2 Canadese broers met wie ik het goed kon vinden. De volgende dag kwam daar een Australier bij en vanaf de 3e dag vormden bij de 'Yak-Pack' (de naam kwam later) en waren we een onafscheidelijk team. Ontbijt om 6:30, lopen, lunch, lopen, douchen (niet samen), dorp verkennen, eten, kaarten, kaarten, kaarten, praten en heel erg veel lol maken en (zo mogelijk) poolbiljart in de het plaatselijke 'jeugdhonk' (lees: schuur met sigarettenwalm, rockmuziek en een stuk of 20 Nepali jongens.
Na een dag of 7 kwamen we aan in Manang, alwaar we 2 'aclimatisatiedagen' hebben gehouden. Boven de 3000 meter loopt iedereen kans op hoogteziekte en is het goed om tijdelijk niet te stijgen om je lichaam aan de hoogte te laten wennen. Daarna is het wijs om niet meer dan uiterlijk 700meter per dag te stijgen.
3 dagen laten liepen we (in slakkentempo, vanwege de dunne lucht (50% van de zuurstof die wij gewend zijn) de hoogste pass ter wereld over, Thorung La pass. 2 dagen later scheidden Steve (de Australier) en ik (en Krishna) ons van Noa en Dylan. Na 17 dagen heb ik ook Krishna uitgezwaaid en hebben Steve en ik de laatste 3 dagen volgemaakt.
Het lopen met een gids viel me zwaarder dan ik had gedacht. De 2e dag voelde ik al dat ik er verkeerd aan had gedaan hem mee te nemen (en daarvoor fiks te betalen). Na 5 maanden op eigen houtje door Azie gefietst te hebben was het verstikkend om een constante focus op me te hebben. ZEKER van iemand die ook nog eens ALLES voor me wilde doen. De weg kwijtraken is haast onmogelijk en ALS ik al van een klif zou vallen, kan hij toch niets voor me doen.. niets meer dan ieder ander. En echte veel meerwaarde had zijn uitleg over de omgeving ook niet. Ik heb hem beleefd doch dringend verzocht NIET constant op mijn hielen te lopen (de Nepali hebben, zoals de meeste aziaten, een veel kleinere 'personal space' en het is heel gewoon om dicht tegen iemand aan te zitten en arm tegen arm te lopen, of op iemand hielen). Gelukkig begreep hij gedurende de trek steeds beter met wie hij te maken had en kreeg ik langzaamaan meer ruimte. De trek was sowieso VEEL te mooi en indrukwekkend om me hier erg druk om te maken of het ook maar in zn minst te laten verpesten. Dus, geen man overboord.
Maar, moge 1 ding duidelijk zijn... NOOIT meer een guide voor mij tijdens een trek in de Himalaya.
Mijn enthousiasme uit de vorige weblog is geenszins getemperd.
De Himalaya is het meest indrukwekkende landschap dat ik OOIT in mijn leven gezien heb. Hoe het is om te lopen tussen deze reuzen met hun witte toppen is werkelijk onbeschrijfelijk. Je wordt zo ongelofelijk klein en tegelijkertijd ZO groot en gelukkig.
Ik zou zo morgen willen vertrekken om ook Everest basecamp 'te doen'. Zonder enige twijfel vertel ik iedereen hier dat ik daarvoor wel terugkom. 'No worries, I'll be back.' Ik kan niet anders dan hier teruggaan.
Nogsteeds schieten woorden veruit tekort en heb ik het gevoel dat ik tekort schiet. Daarom laat ik verder de foto's spreken... en mijzelf, als ik terugben en live verslag kan doen.
LAATSTE DAG...
vandaag is mijn laatste dag.
Vanaf het moment dat ik in Kathmandu van de bus stapte heb ik opgetrokken met een Australier en een Ier.. De afgelopen 2 dagen zijn voorbij gevlogen en vanmorgen werd ik wakker met het besef dat dit echt mijn laatste dag is.. Ik kan het me totaal niet voorstellen nog. Ondanks het feit dat ik mezelf er in de afgelopen week op heb voorbereid (of dat enigzins geprobeerd heb). 'Voor het eerst' voel ik hoe het is om als 'backpacker' te reizen en zo logischerwijs contact te maken en tijd met anderen door te brengen. Het voelt alsof er in de afgelopen week (en dagen) een nieuw soort reis is begonnen en het is onwerkelijk om daar nu al afstand van te doen.
Ik heb zowaar de afgelopen 2 avondenin de kroeg (fulltime poolbiljartend, dat wel) doorgebracht en zowaar mijn eerste biertjes (en whisky) weer gedronken.
Thuis lokt nogsteeds niet...
Ik kijk er naar uit om mijn vrienden en familie weer te zien.. zeker! Maar verder is het verlangen om verder te reizen, te fietsen, te lopen groter en heftiger dan ik me voor had kunnen stellen. Voor ik op deze reis vertrok beangstigde het idee me af en toe dat ik misschien niet terug zou willen.. wat dan? Nu voel ik dat deze angstige voorgevoelens ergens terecht waren.
Wat te doen??? EERST naar huis.. Naar mijn mama, papa, broer en vrienden.. mijn muziek (mijn i-pod is al 2 maanden geleden verdwenen), mijn piano, 'mijn' theater, mijn 'vlakke land' om te befietsen, mijn hippe kleren (haha), mijn mascara, mijn werk, mijn 'sex and the city'-dvd's, mijn zuurdesembrood en kruidenthee, mijn audities, mijn repetities, mijn Nederland, mijn Amsterdam, mijn den Bosch, mijn Tilburg, mijn Engelermeer, mijn festivals, mijn zingen, mijn thuis.. En dan zien we wel weer verder. Mama zei op het vliegveld (tegen Madeleine?) "Ik weet dat dit niet de laatste keer is dat we Hera hier zo uitzwaaien".. en dat zonder dat we dat hadden besproken of dat ik enig idee had of er verdere plannen zouden komen.. Maar ook haar angstige(?) voorgevoelens hadden het bij het juiste eind.
Tijdens de 11 uur transit in Delhi (in 1 kamer) en de 10 uur vliegen daarna heb ik alle tijd om me volledig te gaan beseffen dat dit het was (voor nu). Ik heb me er al mee verzoend.. maar het besef moet nog komen.
Terug in Nederland ben ik van plan nog 1 laatste weblog te schrijven. Met wat feitjes (langste fietsdag, aantal guesthousen etc etc) en een reflectie op te totale reis.
Ik vind het ontzettend leuk dat mijn weblog door ZOveel mensen is gevolgd!
Bedankt voor alle reacties en interesse en... TOT IN NEDERLAND!
Liefs,
Hera
p.s.: de computer heeft wat kuren.. dus de foto's gaan voor nu maar even tot halverwege de trek...
p.s.2: Ik ben telefoonloos (gegrepen door een golf bij Bali)... Heeft er iemand een telefoontje dat ie aan mijn kwijt kan/wil voor als ik terug ben?
het laatste reisverslag...
Ik ben al 5 dagen terug van de Annapurna-circuittrek, maar ik kon mezelf er maar niet toe brengen om een weblog te schrijven. Het is teveel.. De trek was TE mooi, te indrukwekkend, te bijzonder en dat voor 2,5 week.. dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Ik heb honderd(en?) foto's, die eigenlijk voor zich spreken als het aankomt op wat ik allemaal gezien heb en hoe ik heb genoten. Ik geloof niet dat er 1 foto bij is waar ik niet met een ENORME glimlach op sta...
In het kort, is dit wat de trek inhield. Ik begon samen met mijn gids (Krishna) in Beshi Sahar. Al tijdens die eerste dag liepen we tussen indrukwekkend bergen. s' Avonds ontmoette ik 2 Canadese broers met wie ik het goed kon vinden. De volgende dag kwam daar een Australier bij en vanaf de 3e dag vormden bij de 'Yak-Pack' (de naam kwam later) en waren we een onafscheidelijk team. Ontbijt om 6:30, lopen, lunch, lopen, douchen (niet samen), dorp verkennen, eten, kaarten, kaarten, kaarten, praten en heel erg veel lol maken en (zo mogelijk) poolbiljart in de het plaatselijke 'jeugdhonk' (lees: schuur met sigarettenwalm, rockmuziek en een stuk of 20 Nepali jongens.
Na een dag of 7 kwamen we aan in Manang, alwaar we 2 'aclimatisatiedagen' hebben gehouden. Boven de 3000 meter loopt iedereen kans op hoogteziekte en is het goed om tijdelijk niet te stijgen om je lichaam aan de hoogte te laten wennen. Daarna is het wijs om niet meer dan uiterlijk 700meter per dag te stijgen.
3 dagen laten liepen we (in slakkentempo, vanwege de dunne lucht (50% van de zuurstof die wij gewend zijn) de hoogste pass ter wereld over, Thorung La pass. 2 dagen later scheidden Steve (de Australier) en ik (en Krishna) ons van Noa en Dylan. Na 17 dagen heb ik ook Krishna uitgezwaaid en hebben Steve en ik de laatste 3 dagen volgemaakt.
Het lopen met een gids viel me zwaarder dan ik had gedacht. De 2e dag voelde ik al dat ik er verkeerd aan had gedaan hem mee te nemen (en daarvoor fiks te betalen). Na 5 maanden op eigen houtje door Azie gefietst te hebben was het verstikkend om een constante focus op me te hebben. ZEKER van iemand die ook nog eens ALLES voor me wilde doen. De weg kwijtraken is haast onmogelijk en ALS ik al van een klif zou vallen, kan hij toch niets voor me doen.. niets meer dan ieder ander. En echte veel meerwaarde had zijn uitleg over de omgeving ook niet. Ik heb hem beleefd doch dringend verzocht NIET constant op mijn hielen te lopen (de Nepali hebben, zoals de meeste aziaten, een veel kleinere 'personal space' en het is heel gewoon om dicht tegen iemand aan te zitten en arm tegen arm te lopen, of op iemand hielen). Gelukkig begreep hij gedurende de trek steeds beter met wie hij te maken had en kreeg ik langzaamaan meer ruimte. De trek was sowieso VEEL te mooi en indrukwekkend om me hier erg druk om te maken of het ook maar in zn minst te laten verpesten. Dus, geen man overboord.
Maar, moge 1 ding duidelijk zijn... NOOIT meer een guide voor mij tijdens een trek in de Himalaya.
Mijn enthousiasme uit de vorige weblog is geenszins getemperd.
De Himalaya is het meest indrukwekkende landschap dat ik OOIT in mijn leven gezien heb. Hoe het is om te lopen tussen deze reuzen met hun witte toppen is werkelijk onbeschrijfelijk. Je wordt zo ongelofelijk klein en tegelijkertijd ZO groot en gelukkig.
Ik zou zo morgen willen vertrekken om ook Everest basecamp 'te doen'. Zonder enige twijfel vertel ik iedereen hier dat ik daarvoor wel terugkom. 'No worries, I'll be back.' Ik kan niet anders dan hier teruggaan.
Nogsteeds schieten woorden veruit tekort en heb ik het gevoel dat ik tekort schiet. Daarom laat ik verder de foto's spreken... en mijzelf, als ik terugben en live verslag kan doen.
LAATSTE DAG...
vandaag is mijn laatste dag.
Vanaf het moment dat ik in Kathmandu van de bus stapte heb ik opgetrokken met een Australier en een Ier.. De afgelopen 2 dagen zijn voorbij gevlogen en vanmorgen werd ik wakker met het besef dat dit echt mijn laatste dag is.. Ik kan het me totaal niet voorstellen nog. Ondanks het feit dat ik mezelf er in de afgelopen week op heb voorbereid (of dat enigzins geprobeerd heb). 'Voor het eerst' voel ik hoe het is om als 'backpacker' te reizen en zo logischerwijs contact te maken en tijd met anderen door te brengen. Het voelt alsof er in de afgelopen week (en dagen) een nieuw soort reis is begonnen en het is onwerkelijk om daar nu al afstand van te doen.
Ik heb zowaar de afgelopen 2 avondenin de kroeg (fulltime poolbiljartend, dat wel) doorgebracht en zowaar mijn eerste biertjes (en whisky) weer gedronken.
Thuis lokt nogsteeds niet...
Ik kijk er naar uit om mijn vrienden en familie weer te zien.. zeker! Maar verder is het verlangen om verder te reizen, te fietsen, te lopen groter en heftiger dan ik me voor had kunnen stellen. Voor ik op deze reis vertrok beangstigde het idee me af en toe dat ik misschien niet terug zou willen.. wat dan? Nu voel ik dat deze angstige voorgevoelens ergens terecht waren.
Wat te doen??? EERST naar huis.. Naar mijn mama, papa, broer en vrienden.. mijn muziek (mijn i-pod is al 2 maanden geleden verdwenen), mijn piano, 'mijn' theater, mijn 'vlakke land' om te befietsen, mijn hippe kleren (haha), mijn mascara, mijn werk, mijn 'sex and the city'-dvd's, mijn zuurdesembrood en kruidenthee, mijn audities, mijn repetities, mijn Nederland, mijn Amsterdam, mijn den Bosch, mijn Tilburg, mijn Engelermeer, mijn festivals, mijn zingen, mijn thuis.. En dan zien we wel weer verder. Mama zei op het vliegveld (tegen Madeleine?) "Ik weet dat dit niet de laatste keer is dat we Hera hier zo uitzwaaien".. en dat zonder dat we dat hadden besproken of dat ik enig idee had of er verdere plannen zouden komen.. Maar ook haar angstige(?) voorgevoelens hadden het bij het juiste eind.
Tijdens de 11 uur transit in Delhi (in 1 kamer) en de 10 uur vliegen daarna heb ik alle tijd om me volledig te gaan beseffen dat dit het was (voor nu). Ik heb me er al mee verzoend.. maar het besef moet nog komen.
Terug in Nederland ben ik van plan nog 1 laatste weblog te schrijven. Met wat feitjes (langste fietsdag, aantal guesthousen etc etc) en een reflectie op te totale reis.
Ik vind het ontzettend leuk dat mijn weblog door ZOveel mensen is gevolgd!
Bedankt voor alle reacties en interesse en... TOT IN NEDERLAND!
Liefs,
Hera
p.s.: de computer heeft wat kuren.. dus de foto's gaan voor nu maar even tot halverwege de trek...
p.s.2: Ik ben telefoonloos (gegrepen door een golf bij Bali)... Heeft er iemand een telefoontje dat ie aan mijn kwijt kan/wil voor als ik terug ben?
-
29 April 2010 - 07:09
Sebas:
Goeie terugreis meiske!
Zie je snel!
x Sebas. -
29 April 2010 - 07:26
Madje:
Hi Hera!
Verschrikkelijk is het, als je weet dat je helaas weer terug moet naar Nederland. Maar sterk je maar met het idee dat dit niet de laatste keer is dat je zo'n reis maakt :-)
Ik zie je zaterdagochtend vroeg op Schiphol!!!
xxxMadje.
-
29 April 2010 - 07:52
Irene:
Goede reis terug!! Zal wel even wennen zijn, in NL, maar idd je gaat gewoon nog eens terug!!
Liefs Irene -
29 April 2010 - 08:22
Papa:
kan begrijpen,dat je al weer terug wil,maar zal blij zijn jou weer hier te hebben,tot ziens,heel binnenkort. groeten kus pa pa. -
29 April 2010 - 10:07
Karen:
Mijn arme smsje zwemt nu ergens in Bali rond :'( wilde je een passend afscheid wensen (is je wel toevertrouwd, zo blijkt maar weer uit dit verslag), een heel fijne hereniging op Schiphol, er begint net een nieuw seizoen Hello Goodbye dus wie weet...
enne kan ik alvast een nummertje trekken voor de rij fans die je willen ontmoeten ;) ? -
29 April 2010 - 15:56
Mia:
Ik zwaai jou een volgende NIET meer uit!
.......
Ik wil MEE :-D
Kus van je Mammie -
30 April 2010 - 05:13
Piet:
Hoi Hera,
Wat heb jij een super reis/avontuur gehad. Ja dat had ik je wel kunnen vertellen, zo'n fietsavontuur in je eentje werkt verslavend. Ik kijk al weer uit naar mijn volgende avontuur in Azië in het najaar vertrek ik weer. Nepal staat al lang op mijn verlanglijstje maar als je je kunt overgeven aan de natuur en het land en de mensen dan wordt elk moment een onvergetelijk moment.
Wat mij thuis goed gedaan heeft is het verwerken van al die indrukken in 15 prachtige fotoboeken. Alles heeft een dierbaar plekje gekregen dat onuitwisbaar is geworden.
Hera succes met het letterlijk en figuurlijk "landen".
Leef en geniet van alles wat er nog komen gaat en wat je beleefd hebt.
Piet
-
30 April 2010 - 11:39
Ate:
Prachtig Hera! Heb met veel plezier al je blogs gelezen en ben erg benieuwd naar al je verhalen die daar nog live bij horen ;) Succes met de reis, al ben je nu denk ik al lekker onderweg. Zal blij zijn je weer te zien binnenkort. Liefs, ate -
30 April 2010 - 21:11
Bea Van Eck:
Dank je wel voor al jouw prachtige verhalen,ik heb er van GENOTEN!Welkom terug en een dikke knuffel,Bea. -
01 Mei 2010 - 15:35
Annie Meijs:
Hallo Hera, welkom terug in Nederland. Ik heb genoten van je reisverhalen, echt heel leuk om te lezen! Een wereld van verschil met de vakantie toen in Schleiden, lijkt me zo... nu kun je lachen om die bergen! maar had wel te doen met je moeder, dat ze jou zo lang heeft moeten missen.
Annie -
02 Mei 2010 - 10:33
Pien:
Hoi Hera,
Welkom thuis. Succes met het terug acclimatiseren! Bedankt voor de mooie verhalen.
Groetjes,
Pien -
04 Mei 2010 - 09:12
Sanne:
Lieve Hera,
Wat een mooie avonturen heb jij beleefd zeg! Neem al die geweldige herinneringen mee naar huis, daar zul je nog lang van na genieten. Kom veilig thuis en je bent altijd welkom op de Vleutenseweg met al je mooie verhalen!
Liefs Sanne -
04 Mei 2010 - 15:26
Koen:
MAAAARRR ?? wat een reis was het? en wat een Finale?
misschien tot binnenkort! -
05 Mei 2010 - 09:12
Frenk Maas:
Hera,
Evenals Ineke de Graaf heb ik grote bewondering voor wat je de voorbije maanden allemaal hebt gedaan. We genieten van je prachtige foto's. Bedankt en veel succes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
