Ik mis de armen...
Door: Hera
14 Februari 2010 | Maleisië, Kuala Lipis
Tasik Temenggor - Jeli 92km
Jeli - Dabong 62km
Dabong - Gua Musang 73km
Gua Musang - Kuala Lipis 110km
Ik mis de armen.
Ik mis de armen die zich om mijn bovenarmen slaan,
tegen mijn schouderbladen drukken,
tegen de achterkant van mijn ribbenkast,
en dan de warmte van de handen die mijn flanken doet gloeien.
De vingertoppen die zich in mijn huid drukken.
Een hand die over mijn haren streelt, steeds opnieuw.
Een hoofd naast het mijne, op mijn schouder.
Of mijn hoofd, tegen een borst,
terwijl ik de welving in het midden tegen mijn wang voel en het hart hoor kloppen.
En een kus. Een dikke kus, midden op mijn wang.
Ik zit in een wegrestaurantje, wat een mengeling lijkt tussen een McDonalds, een Vlaams frietkot en een trendy koffietentje. Van dat laatste heeft het nog het minste weg, al is dat naar mijn gevoel wel wat het beoogt.
Het is vandaag Chinees Nieuwjaar.
Buiten het feit dat dat een hele happening moet zijn, heeft niemand me in de afgelopen dagen kunnen vertellen wat er daadwerkelijk te gebeuren staat. De laatste uitleg kwam van een hoteleigenaar hier in Kuala Lipis, namelijk: 'Everything closed'. En dat bleek ook meteen de meest treffende beschrijving. Alles is gesloten en er is hier minder dan niets te beleven.
Zodoende heb ik in deze McFrietkot mijn toevlucht gezocht, op deze, slecht gekozen, rustdag. Misschien moeten ze dat Chinees Nieuwjaar maar aan de Chinezen overlaten.
Hier zit ik dus.. Ik ben niet echt verdrietig, niet eenzaam, wel alleen,
en ik mis de armen.
Ik heb de afgelopen week een wonderbaarlijke tocht door de jungle/het regenwoud gemaakt.
Ik heb wilde zwijntjes gezien, een Toekan(!), heel veel aapjes, dode slangen en heb me laten vertellen dat de tijgers helemaal niet zo heel zeldzaam zijn in het gebied waar ik fietste! Een vrouw die een 'restaurantje' had in 'the middle of nowhere' vertelde me, ze geregeld te zien, richting de avond!
Ik heb geklommen tot ik dacht dat ik van mijn fiets zou vallen en heb afgedaald alsof ik vloog, waarbij ik van de frisse lucht op hoge hoogte, terug de sauna van het regenwoud in daalde. Ik heb 'mie' gegeten, heel veel 'mie' gegeten! En ik heb al 10 dagen geen blanke meer gezien. Het wordt tijd dat dat veranderd. Dat ik weer een gesprek kan voeren en mijn belevenissen op anderen kan reflecteren. En ik denk dat dat gauw zal gebeuren.
Voor nu houd ik het bij deze korte beschrijving. De foto's spreken voor zich!
Liefs en een dikker dan dikkere knuffel,
Hera
Jeli - Dabong 62km
Dabong - Gua Musang 73km
Gua Musang - Kuala Lipis 110km
Ik mis de armen.
Ik mis de armen die zich om mijn bovenarmen slaan,
tegen mijn schouderbladen drukken,
tegen de achterkant van mijn ribbenkast,
en dan de warmte van de handen die mijn flanken doet gloeien.
De vingertoppen die zich in mijn huid drukken.
Een hand die over mijn haren streelt, steeds opnieuw.
Een hoofd naast het mijne, op mijn schouder.
Of mijn hoofd, tegen een borst,
terwijl ik de welving in het midden tegen mijn wang voel en het hart hoor kloppen.
En een kus. Een dikke kus, midden op mijn wang.
Ik zit in een wegrestaurantje, wat een mengeling lijkt tussen een McDonalds, een Vlaams frietkot en een trendy koffietentje. Van dat laatste heeft het nog het minste weg, al is dat naar mijn gevoel wel wat het beoogt.
Het is vandaag Chinees Nieuwjaar.
Buiten het feit dat dat een hele happening moet zijn, heeft niemand me in de afgelopen dagen kunnen vertellen wat er daadwerkelijk te gebeuren staat. De laatste uitleg kwam van een hoteleigenaar hier in Kuala Lipis, namelijk: 'Everything closed'. En dat bleek ook meteen de meest treffende beschrijving. Alles is gesloten en er is hier minder dan niets te beleven.
Zodoende heb ik in deze McFrietkot mijn toevlucht gezocht, op deze, slecht gekozen, rustdag. Misschien moeten ze dat Chinees Nieuwjaar maar aan de Chinezen overlaten.
Hier zit ik dus.. Ik ben niet echt verdrietig, niet eenzaam, wel alleen,
en ik mis de armen.
Ik heb de afgelopen week een wonderbaarlijke tocht door de jungle/het regenwoud gemaakt.
Ik heb wilde zwijntjes gezien, een Toekan(!), heel veel aapjes, dode slangen en heb me laten vertellen dat de tijgers helemaal niet zo heel zeldzaam zijn in het gebied waar ik fietste! Een vrouw die een 'restaurantje' had in 'the middle of nowhere' vertelde me, ze geregeld te zien, richting de avond!
Ik heb geklommen tot ik dacht dat ik van mijn fiets zou vallen en heb afgedaald alsof ik vloog, waarbij ik van de frisse lucht op hoge hoogte, terug de sauna van het regenwoud in daalde. Ik heb 'mie' gegeten, heel veel 'mie' gegeten! En ik heb al 10 dagen geen blanke meer gezien. Het wordt tijd dat dat veranderd. Dat ik weer een gesprek kan voeren en mijn belevenissen op anderen kan reflecteren. En ik denk dat dat gauw zal gebeuren.
Voor nu houd ik het bij deze korte beschrijving. De foto's spreken voor zich!
Liefs en een dikker dan dikkere knuffel,
Hera
-
14 Februari 2010 - 12:01
Marianne:
Lieve Hera, Telkens lees ik je verslagen vol bewondering, het komt er niet altijd van om te reageren, iets wat ik toch gewoon zou moeten doen. Dit is zo'n moment waar ik van vind dat ik je even virtueel in mijn armen moet nemen ((((((HERA))))).
Ik denk dat dit dus een van de dingen van je reis is die er gewoon bijhoren, het besef van het "missen". Eigenlijk ook wel mooi dat je ook die emotie (is "missen" een emotie?)mag ervaren. Het besef dat er mensen in je leven zijn die je graag bij je wilt hebben. Je gaf eigenlijk in de eerdere blog Hera has left de building, al aan niet voor volledige stilte te willen gaan. Overigens mocht je dat hier in nederland eens willen uitproberen onder iets luxere omstandigheden, dan heb ik wel een adresje.
Nog 75 dagen en dan ben je weer terug, ik zie daar naar uit, wil heel graag van gedachten over dit alles met je wisselen.
Hera dit laatste gedeelte ga je vast ook mooie dingen mee maken. Denk en blijf positief dan komen de juiste mensen vanzelf op je padje.
Groetjes Marianne -
14 Februari 2010 - 12:18
Sanne:
Ik lees veel mooie verhalen. Maar het is een avontuur, wat niet altijd makkelijk is. Hopelijk kun je snel de mooie ervaringen weer delen.
Liefs Sanne -
14 Februari 2010 - 12:40
Ad:
Wat een avontuur, en wat een ervaringen ben jij aan het opdoen zeg!
Respect Hera... Een ander woord heb ik er niet voor.
Kom als je staks thuis bent, en je bent weer wat gesetteld maar snel eens langs!
Je beschrijft alles zo mooi maar het je horen zeggen lijkt me nog fijner. :)
Geniet ervan!!
Liefs Ad -
14 Februari 2010 - 12:51
Papa:
weer mooi veslag hera, maar je mist de armen,om je heen,bent even te lang alleen geweest. hoop dat je snel weer leuke mensen ontmoet,dan komt het weergoed. wij hier denken aan je, en ik mis je armen,om mij heen, nog 75 dagen zag ik juist,is lang. groeten ,kus papa,en een knuffel, -
14 Februari 2010 - 17:05
Jaap En Alie:
Hera, we zijn jaloers op al je mooie verhalen en foto'S, we missen het fietsen in Azië enorm!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Het heeft er zeker mee te maken dat het hier koud, guur vries en sneeuw weer blijft en fietsen hier niet echt aantrekkelijk is! Daarom ben ik op de sportschool maar gaan spinnen, niet te vergelijken met het echte fietsen, maar beter iets dan niets!!! We zijn aan het plannen om eind mei 4 wkn in Griekenland of in Oost Turkije te gaan fietsen. Wil eigenlijk nog liever vandaag dan morgen weg....We houden vol, er moet gewoon eerst weer gewerkt worden en geld verdiend!!!Lieve groet van ons en veel fietsplezier!! -
14 Februari 2010 - 21:41
Mia:
Wat een leuk groen T=shirt: klopt niet (helemaal), maar dit schoot me te binnen:
ze moeten van goede huize komen willen ze jou bijhouden.
Dus misschien fiets je gewoon te hard...
Je Mama -
15 Februari 2010 - 07:48
Karen:
Een hele dikke digitale knuffel terug!! De aapjes mogen wel wat beter voor je zorgen hoor ;)
Wat een contrast met Hollandse leven, de GGD adviseert carnavalsgangers om buiten door te blijven hossen om bevriezing van vingers en oren te voorkomen haha...
Een mooi Chinees nieuwjaar gewenst, volgens je Chinese jaarhoroscoop komt het helemaal goed:
"Je omarmt het nieuwe jaar met een rustig gevoel. Volg je intuïtie om de juiste weg te vinden en forceer de dingen niet. Onverwachte veranderingen kunnen je evenwicht verstoren maar als je het hoofd koel houdt, zul je deze periode uiteindelijk met voldoening afsluiten. Na de zomer zou je wel eens zonder al teveel moeite een paar belangrijke stappen vooruit kunnen maken. Houd je sterkste troef tot het laatste moment achter de hand en je zult als winnaar uit de bus komen."
-
15 Februari 2010 - 09:05
Koen!!!:
HERAAAAaaaa
terwijl het carnaval dondershard door knalt en de sousaphone van gistere avond nog duidelijk aanwezig is in mijn oorwerkje zou ik je een klein beetje op de hoogte houden van carnaval :)
nou... "je mist wel wat" het is weer een topjaar deze keer.. gistere avond met Bas, toine en ramon geweest en het was koninklijk! geweldige bands gezien! daarnaast heb ik me net gruwelijk verslapen voor me werk en ik was me laptop vegeten :D
ik stuur in je hotmail nog wel een fotootje op 2
-
16 Februari 2010 - 10:27
Debbie, Hong Kong:
Hi Hera,
Hoorde van Irene van je enorm stoere en mooie plan. Ik heb respect voor je en prachtig hoe je alles verwoord. Azie is zo mooi en op de fiets ervaar je alles nog intenser kan ik me voorstellen. CNY is een soort kerst voor de aziaten, lekker binnen eten en drinken met familie. Weinig aan idd voor een buitenstaander.
Ik stuur je vanaf hier veel warmte toe en een knuffel,
Deb -
17 Februari 2010 - 07:55
Anja:
Dapper ding!
Tracking tussen tijgers (gelukkig niet te zien)
fietsend met fut waar je u tegen zegt, of zonder fut, waar je nog meer u tegen zegt.
Prachtige foto's . beeldende tekst.
Ik denk aan je!
Anja -
22 Februari 2010 - 11:07
Mignonne:
Waarschijnlijk ga je de warmte van lieve mensen om je heen weer gauw voelen en was dit gewoon even nodig.Je wilde alles toch meemaken op je reis?!
Een flinke omhelzing van ons allemaal! -
24 Februari 2010 - 17:46
Jim:
Hey Hera, Ik kom er nu pas achter dat ik me in kan schrijven om op de hoogte te blijven van je avonturen, dus dat heb ik maar snel ff gedaan.
Damned! wat schrijf jij mooi.. Welk jaar is het nu daaro? van de Tijger?
Dat shirtje is idd heel erg vetjez. Nog veel plezier daaro. -X- -
25 Februari 2010 - 05:21
Irene:
Hee Hera,
Wat een mooi stukje heb je weer geschreven. Alleen reizen is heerlijk maar niet altijd makkelijk he. Al 10 dagen geen medereizigers gezien?! Wat maak ik dan een makkelijk reisje vergeleken met jou... Maar al met al een fantastische ervaring lijkt me, je bent absoluut 1 van de stoerste meiden die ik ken :) :)
Bijna in Singapore dus? Balen dat je ziek bent, hopelijk snel weer ok!! Het duiken kan ik je zeker aanraden, het is zo fantastisch mooi... Ik ben echt verslaafd geraakt!
Liefs Irene!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
