Slagroom op de taart...voor een hongerige Hera

Bali - Singapore 2,5 uur vliegen.
Singapore - Delhi 6 uur vliegen, 11 uur in een kale hal met stoelen tijdens de nacht in transit.
Delhi - Kathmandu 1,5 uur vliegen.

NEPAL!
'eindelijk'...


Iets klopt hier niet..
Iets klopt hier niet.. en het is niet Kathmandu.
Kathmandu raast, loeit, gonst en klopt als een dolle.
Ik weet wat het is, het is iets in mij...
Mijn hart.
En het is niet omdat het niet klopt voor Nepal. JUIST niet.
Het is dat.. ik ben het kwijt..
Ik voelde het toen we met de bus Kathmandu valley uit-, en de bergen inreden. Bij het eerste uitzicht werd ik misselijk.
Letterlijk, lichamelijk misselijk! En niet vanwege de 'long and winding road'.. Ik werd misselijk van de opwinding en ik voelde.. niet alleen 'dat', maar 'nog MEER' dan waar ik bang voor was.
Ik heb mijn hart verloren aan Nepal.. nu al.
Aan de mensen, de kronkelwegen gehakt uit de bergwand, de sfeer van 'verwachting' die er in Thamel (de 'toeristische wijk' in Kathmandu) heerst, het eten, vooral aan al die oude, lichte, Honda motoren die iedereen hier rijdt, en aan de bergen.. het allermeeste aan de bergen.

Aan het raampje in de bus besefte ik ineens weer waarom ik (o.a.) alleen reis.. Wat ik voelde toen we de bergen in reden, kon ik niet delen. Zelfs niet, al had iedere persoon in de bus hetzelfde gevoeld. Ik kon en wilde het niet. Het is ook niet te beschrijven, dus dat probeer ik ook niet. Maar wel het gevoel dat het me daarnaast gaf.. het gevoel dat dit (ondanks de horden trekkers die hier ieder jaar doorheen gaan) mijn geheimpje was. Iets waar niemand aan mocht komen.. Mijn verwondering, mijn genot, mijn schrik, mijn overweldiging... MIJN LEVEN.
Het gevoel en besef dat dit, Nepal, het eerste en enige land is dat ik heb bezocht waarbij ik voel 'hier zou ik kunnen wonen'. Hier zou ik kunnen wonen, trekkings leiden en zelf leren klimmen, terwijl ik op mijn lichte Honda tussen Phokara en Kathmandu heen en weer pendel. Ik weet het, mijn fantasie gaat met me aan de haal..
Maar ik kan wel zeggen:
Mijn hartkamers liggen er al, en ze gaan schuil onder 'het dak van de wereld'.. wat meer heb ik nodig om me hier nu thuis te voelen?

Hier zie ik eindelijk die 'ruige', avontuurlijke, niet hand-in-hand-lopende-stelletjes, maar 'eenzame', verdwaalde, reizigers waar ik zo op hoopte.. Ik hoef ze niet eens te spreken,..misschien een paar.. maar hier ademt het de sfeer van jongemannen met baarden, te lang gedragen t-shirts en backpacks zonder beautykit.. en dat voelt goed.

Qua verheerlijking van het land zal ik het hier nu bij houden. Voordat er mensen bang worden dat ik per direct een permanente tent plant op de top van de Mount Everest.

Heel kort de verdere observaties tot nu toe..
Nepal is arm. 60% van de kinderen gaat maar naar school. Het verkeer in Kathmandu en tussen Kathmandu en Phokara is drukker dan druk en op zijn zachts gezegd 'fietsonvriendelijk'. Desondanks zie je veel fietsen in Kathmandu. En Kathmandu Valley, rondom de stad, schijnt zelfs geweldig te zijn voor fietsers (dus ik hoop dat ik mijzelf na deze tocht nog 4 dagen op de fiets kan begeven, afhangende van de tijd). Het is bijna 100% Hindoe en de rode stippen zijn niet te tellen :).

Morgen ga ik lopen! Als er een limiet was voor het gebruik van het woord 'excited' dan heb ik dat in de afgelopen 2 dagen ruim overschreden. I'm so excited (and I just can't hide it)!!!
Wat is precies het plan?
Mijn keuze is gevallen op de 'Annapurna circuit trek'. Een tocht van 16 a 17 dagen rondom de Annapurna.
Beginpunt 800 meter, Besi Sahar. Hoogste punt, een besneeuwde pass, op 5416 meter.
Zo'n 300km te lopen in totaal.
En zo'n 6 a 7 uur gemiddeld per dag.

Mijn backpack is gepakt (jaja, ik heb mijn fietstassen 'ingeruild')!
Mijn gids is een jongeman van mijn leeftijd die als voornaamste karaktertrek 'timide' heeft, maar wel ontzettend fit schijnt te zijn. Ligt mij wel, zo'n stille jongeman. Moet er niet aan denken dat ik met een gids zou lopen die heel de dag denkt te moeten kletsen (of nog erger, me versieren). Hij is bijna een kop kleiner dan mij, maar heeft wel geleerd hoe hij mij naar het volgende dorp moet dragen (mocht ik mijn been breken ofzo). Laten we er vanuit gaan dat dat niet nodig is...

Ik zeg het nog 1 keer.
I'M EXCITED!
Ik kan niet wachten om te beginnen, met lopen!
De foto's volgen over een dag of 18.


Veel liefs van een fietser zonder fiets, die haar wandelschoenen en het gevoel van een backpack op haar rug uit gaat proberen, al lopend tussen de reuzen met slagroom op hun hoofd.. ik kan niet wachten om er mijn tanden in te zetten!
Een kus vanuit de Himalaya,

Hera