Een warme kerst in Cambodja

Vanuit Battambang ben ik met een mooie boottocht (van wel 7u) naar Siem Reap gereisd. Siem Reap, 800.000 inwoners, je merkt er niets van... 900.000 toeristen, althans.. zo voelt het. Het grootste tempelcomplex ter wereld (Angkor Wat) ligt op enkele kilometers afstand van deze stad. Het aantal toeristen dat dat aantrekt is enorm. Het kleine centrum lijkt een soort decor, opgezet voor toeristen, en heeft weinig meer met Cambodja te maken. Maar, ik kan niet ontkennen dat het best een gezellig decor is, voor een paar dagen.

De tempels! Ik ben 2 dagen op mijn fietsje door het enorme complex gestruind. Het zijn er ZOveel... Het 'hoogtepunt', Angkor Wat zelf, staat in de stijgers. Er wordt hier gerenoveerd tot het kitsch in plaats van kunst lijkt. Zelfs enkele bomen zitten in de renovatie en staan in de stijgers! Ik ben geen geschiedenis/cultuurfreak, en dat merk ik wel aan mijn uithoudingsvermogen om 'ruïnes' te bekijken.. Het is zonder meer indrukwekkend, maar, het is mooi geweest.. Vandaag ga ik lekker aan het zwembad liggen!

Kerstavond.. Op kerstavond liep ik me een enorme glimlach door het centrum van Siem Reap.. Hier en daar een kerstboom en een combodjaan/ober met een kerstmuts op. Het was zo onwerkelijk dat ik er vrolijk van werd. Aan één stuk door wordt je hier aangehouden door (jonge) straatverkopertjes, voor boeken, armbanden, massages, ansichtkaarten etc. Toen een klein meisje met me opliep die me armbandjes wilde verkopen omdat ze geld nodig had voor eten en dat ze honger had (het geld gaat door naar de ouders, en waar het aan besteed wordt weet je helemaal niet) vroeg ik haar waar ze dan zin in had.. 'Loklak', een Combodjaans gerecht. Dus wij samen naar een restaurantje, alwaar ze haar keuze bijstelde naar friet met vlees en rijst (ook goed). Nex, heet ze, en ze is 10 jaar. Ze sprak behoorlijk goed engels en (naar eigen zeggen) leert ze dat op school. Ik betwijfel soms of deze kids wel echt naar school gaan of dat dat gezegd wordt om geen gezichtsverlies te lijden. Voor en na het eten heeft ze geconcentreerd een tekening voor me zitten maken... bloemen en een kakkerlak. Na nog een lekker ijsje bij een 'luxe' salon heeft ze me uitgebreid bedankt en werd ik opgepikt door 3 andere Nederlanders om naar een weeshuis te gaan.

De tuktuk reed alsmaar verder en verder uit de stad, zandweggetje in, uitstappen (want hij liep vast) en wij vroegen ons af of de tuktukdriver eigenlijk wel wist waar dat weeshuisje was. We hadden op straat een flyer gehad met de uitnodiging om naar daar te komen met de kerst om met de kinderen te spelen, kletsen, eten en naar hun dansen te kijken.. Uiteindelijk waren we er.. en het was er donker en rustig. Maar, zo gauw de kids ons in het oog kregen werd de poort open getrokken en kwam er een tsunami van kinderen op ons af. Vragen stellen, handjen vastpakken, op schoot kruipen, nog meer vragen, nog meer vragen... Waar zijn de andere toeristen? Vroeg ik me af... Ik was een beetje huiverig geweest voor een genante vertoning van een berg toeristen die hun 'goedheid' op kerstavond wilden etaleren in dit weeshuis.. Al gauw werd er 'Jingle Bells' opgezet en alle kinderen begonnen de klappen en loeihard mee te zingen (en wij natuurlijk meedoen). De energie die daar vrij kwam is onbeschrijfelijk.. De kinderen straalden en gloeiden allemaal met een mengsel van blijdschap, verlangen, hoop en soms(leek het) verwarring door hun eigen enthousiasme. Toen het lied was afgelopen werd het na een minuutje wéér opgezet en begon het hele spektakel, op dezelfde energie, weer opnieuw! Een stuk of 40 kinderen moeten het geweest zijn.. tussen de 5 en 15 jaar oud, weeskinderen. Terwijl ik aan een kruisverhoor werd onderworpen over mijn favoriete kleur, eten, dier, hobby, mijn werk, de naam van mijn mama, papa, opa, oma en of ik broers of zussen had, waar ik vandaag kom (allemaal in het engels) werd er aan een van de andere NL uitgelegd dat wij een avond te vroeg waren en dat morgen (1e kerstdag) de uitvoering e.d. was. Maar, desalniettemin (de meiden waren nog opgemaakt van de (generale?) repetitie) hebben ze voor ons de 2 dansen opgevoerd! Zonder de kostuums welliswaar, maar, who cares.. Na de (mooi uitgevoerde) dansen, werd het tijd om te gaan en hen naar bed te laten gaan (al leek het me sterk dat ze na deze energieboost in slaap zouden vallen). Ik heb wel 100 kusjes gehad en een aantal enorm dikke, lange knuffels. De intensiteit waarmee die kids me vastpakten maakten dat ik de tranen achter mijn ogen voelde branden. Sommigen bleven maar terugkomen voor nog een kus en nog een knuffel. Één meisje dat ik de hele avond nog niet gezien had, ze was een stuk groter en steviger dan de rest, kwam wel 3 keer naar me toe en kon me haast niet loslaten. Na nog één tsunami van zo'n 20 kids die me tegelijk belaagden met een groepsknuffel, hebben we de tuktuk terug naar de stad gepakt en daar samen nog een gezellige avond gehouden in het restaurant en op de halfpipe (skatebaan) die op het dak van een kroeg staat en waarvanaf je over de stad uitkijkt. Het was een héél bijzondere en indrukwekkende kerstavond.

Vandaag, 2e kerstdag, ga ik lekker aan het zwembad liggen! Morgen, fiets ik 100 km richting Thaise grens en overmorgen ruil ik Cambodja in voor Thailand. En dat is oké, Cambodja heeft me niet voor zich gewonnen zoals Laos dat heeft gedaan. Ik heb me er fijn en veilig gevoeld en mooie dingen gezien en meegemaakt, maar ik ben ook alweer heel benieuwd wat Thailand voor mij in petto heeft! Dat, en meer, horen jullie in de volgende weblog..

Liefs en nog een fijne 2e kerstdag gewenst, vanuit Siem Reap,

Hera